Γράφει η Λέλα Σακήλια
Ξέρεις τι σκέφτομαι όταν βυθίζομαι στο νερό και κλείνω τα μάτια; Όχι, δεν είναι ησυχία αυτό που κυνηγάω. Είναι μια μικρή απόδραση από όλα αυτά που δεν έχω τολμήσει να σου πω.
Είναι παράξενο να σε θέλω τόσο και να το κρύβω πίσω από ήρεμες ανάσες και αδιάφορα βλέμματα. Να σε φαντάζομαι κάθε φορά που οι λέξεις μου στερεύουν. Να σε νιώθω σαν σκιά πάνω στο δέρμα μου, ακόμα κι όταν λείπεις.
Δεν ξέρω αν θα καταλάβεις ποτέ τι γίνεται μέσα μου όταν σε σκέφτομαι. Αν θα διαβάσεις ποτέ όσα αφήνω να πνίγονται πίσω από κάθε «είμαι καλά». Αν θα νιώσεις πως κάθε φορά που σε αντικρίζω, κάτι μικρό διαλύεται κι αναγεννιέται ταυτόχρονα.
Σε ήθελα πριν καν το παραδεχτώ. Σε ήθελα με έναν τρόπο που δεν χωράει σε εξηγήσεις. Όχι γιατί είσαι ο άντρας που θα με σώσει. Αλλά γιατί είσαι εκείνος που με κάνει να θέλω να σωθώ μόνη μου και μετά να γυρίσω να σε βρω. Να σταθώ απέναντί σου γεμάτη και να σου πω «τώρα μπορώ».
Μην πιστέψεις ποτέ ότι αυτή η σιωπή είναι αδιαφορία. Είναι όλα όσα δεν ξέρω πώς να ξεστομίσω χωρίς να τρέμω. Είναι όλα όσα σκέφτομαι όταν ξαπλώνω με το κεφάλι στο νερό και φαντάζομαι το χέρι σου να με τραβάει στην επιφάνεια.
Αν ποτέ θελήσεις να μάθεις τι είμαι για σένα, κοίτα με τότε. Όταν κλείνω τα μάτια και δεν αμύνομαι άλλο. Εκεί θα δεις την αλήθεια μου.
Κι ίσως, αν το αντέξεις, να θελήσεις να μείνεις.
