Όταν αγαπάς, ζεις, υπάρχεις κι αναπνέεις…

Γράφει η Μαρία Κοψίδα

Όταν αγαπάς…
Μπορείς να μυρίσεις την άνοιξη σε όποια εποχή κι αν βρίσκεσαι
Κάνεις όνειρα και ξέρεις οτι θα πραγματοποιηθούν
Σου αρέσουν οι ηλιόλουστες μέρες αλλά πιο πολύ οι βροχερές
Πάντα έχεις ένα λόγο να χαμογελάς
Γίνεσαι μάνα, αδερφή, φίλη
Θες να απαλύνεις κάθε πόνο και να γιατρέψεις κάθε πληγή
Οι ανούσιες ταινίες έχουν άλλο νόημα πλέον
Ακούς κάθε μελωδία που τον θυμίζει
Το άρωμα του βρίσκεται προσκολημένο μονίμως στα ρουθούνια σου
Είσαι έτοιμη να θυσιάσεις το πολύτιμο σου για να έχει περίσευμα
Μπορείς να ζήσεις ακόμα και χωρίς ύπνο
Τραγουδάς συνέχεια χωρίς ενδιασμούς και με τη φάλτσα φωνή σου
Ξαφνικά λάτρεψες το χειρότερο σου φαγητό
Έχεις απλά τον κόσμο όλο όταν κοιτάζεις τα μάτια του
Πιστεύεις πλέον στα θαύματα
Ο ήχος απο το ξυπνητήρι πλέον δεν σε ενοχλεί
Δεν καταλαβαίνεις το κρύο μήτε τη ζέστη
Δεν υπάρχει στο δικό σου λεξιλόγιο το ”ψέμα” ούτε η ”απιστία”
Μπορείς να ξοδεύεις το χρόνο σου μόνο για να τον κοιτάς
Όταν αγαπάς ξεπερνάς τον εαυτό σου, τις δυνάμεις, τις αντοχές σου..
Όταν αγαπάς γνωρίζεις εσένα και συστήνεσαι στον εαυτό σου ξανά…
Όταν αγαπάς, ζεις, υπάρχεις, αναπνέεις…