Όταν έχασα εσένα, έχασα κι εμένα στα λασπόνερα!
Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου
Μου θυμίζεις τη βροχή, αυτή που οι άνθρωποι τρέχουν να κρυφτούν κάτω από υπόστεγα, αυτή που τρομάζει τα παιδιά έστω και αν τη κοιτούν πίσω από θολωμένα τζάμια.
Και τα τόσα δάκρυα που ξόδεψα άδικα μοιάζουν με κατακλυσμό.
Ακόμη γυρεύω τους λόγους που με έκαναν να ξεσπάω σε λυγμούς για χάρη σου.
Ακόμη με φοβίζει η βροχή, με καίνε οι σταγόνες της όπως με καίνε και οι δικές μου, αυτές που παραμόρφωσαν το πρόσωπο μου.
Θλιμμένα μάτια, θλιμμένα χείλη που δεν λένε να αλλάξουν, λες και τα χάραξες να είναι πάντα μελαγχολικά.
Ξέρω σε έχω χάσει από καιρό μα έχασα και εμένα, εμένα ψάχνω μέσα σε λάσπες και νερά.
Έτσι βρώμικη νιώθω από καιρό, βυθισμένη σε βούρκο έχω γίνει ένα με ότι κάποτε απεχθανόμουν.
Κάπως έτσι λίγο λίγο το αισθάνομαι, τελειώνω.
Έτσι ασήμαντη, μικρή και λίγη, αυτό είμαι μακριά σου και έτσι δε με νοιάζει το αύριο.
Ευτυχισμένος εύχομαι να είσαι, εγώ αποφάσισα να σου πω αντίο.
Να προσέχεις πολύ τον εαυτό σου και εγώ με τη σειρά μου όπου κι αν βρίσκομαι θα γίνω φύλακας σου.