Όταν έγινα μαμά, έμαθα να εκτιμώ την αληθινή φιλία..

Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου.

Ένα από τα πράγματα που ακούς σαν γίνεσαι μαμά είναι το πόσο χρήσιμο θα ήταν ένα βιβλίο με οδηγίες για το μωρό. Νομίζω, τελικά, πως θα ήταν πολύ πιο απαραίτητο ένα βιβλίο οδηγιών για τους ανθρώπους, τα πιο περίεργα πλάσματα επί της γης. Πολύ περισσότερο για τους ανθρώπους, που συνειδητά επιλέξαμε να έχουμε στη ζωή μας και μαζί τους μοιραζόμαστε τα πιο αληθινά κομμάτια του εαυτού μας, τους φίλους μας.

Η μητρότητα δεν αφήνει κανένα περιθώριο για ψεύτικους ανθρώπους δίπλα σου. Κι αυτό γιατί είναι κάτι παραπάνω από απαιτητική, σε αλλάζει, σε κάνει να συνειδητοποιήσεις όλα αυτά που έχουν πραγματική αξία, σε φέρνει αντιμέτωπη με μια αλήθεια, που μέχρι εκείνη τη στιγμή αγνοούσες και σου δίνει να καταλάβεις πως μέσα σε αυτόν τον περιορισμένο χρόνο που διαθέτεις για εσένα, μόνο αληθινοί άνθρωποι μπορούν να εισβάλλουν.

Είναι, πράγματι, πολύ διασκεδαστική και ανακουφιστική η συζήτηση με μία μαμά που μόλις γνώρισες στην παιδική χαρά, τη στιγμή που τα παιδιά σας εξερευνούν για πρώτη φορά το ένα το άλλο. Μα η αλήθεια είναι πως πάντοτε θα προτιμάς εκείνον το φίλο με τον οποίο μπορείς να καθίσεις για κρασί στο πιο απόκρημνο μαγαζί της πόλης, θα αφήσεις την ψυχή σου ελεύθερη να ξεδιπλωθεί και τα δάκρυα της κούρασης να κυλάνε πάνω στο ποτήρι, από το οποίο παρεμπιπτόντως δεν ήπιες ούτε γουλιά. Δε φταις εσύ που δεν μπορείς να συμμετέχεις σε μικρές και ανούσιες κουβεντούλες. Για την ακρίβεια, δεν τίθεται καν θέμα ενοχής. Είναι απλά το γεγονός πως βρίσκεσαι στη φάση της γονικής μέριμνας, στην οποία χρειάζεσαι ένα φίλο που θα συνεχίζει να παραμένει αληθινός και με τον οποίο θα μπορείτε να μιλάτε για όλα τα σκληρά πράγματα.

Χρειάζεσαι, λοιπόν, τη φίλη, που θα μπορείς να της πεις ελεύθερα πως σήμερα η ζωή με τα παιδιά σου φαίνεται απίστευτα κουραστική και δε θα σε κρίνει, γιατί γνωρίζει πως αυτά είναι λόγια που γυρεύουν για συμπαράσταση. Χρειάζεσαι τη φίλη, που θα της πεις πως νιώθεις μία τελείως ανάξια μητέρα και δε θα αισθανθεί ούτε για μισό δευτερόλεπτο μία ενδόμυχη χαρά, παρά μόνο θα σ’αγκαλιάσει, γιατί ξέρει πόση καρδιά ξοδεύεις για το ακριβώς αντίθετο. Και αυτό το καταφέρνει μόνο εκείνος ο φίλος, που είναι ολότελα πρόθυμος να καθίσει μαζί σου σε όλα αυτά τα χοντροκομμένα κομμάτια της μητρότητας, προσπαθώντας να σε βοηθήσει να τα περάσεις όσο πιο ανώδυνα γίνεται.

Ο χρόνος σε πιέζει, δε σου χαρίζεται πλέον με ευκολία από τότε που έγινες μαμά. Μα αν καταφέρεις και βρεις λίγο για σένα, πρέπει να αξίζει τον κόπο. Είσαι εσύ που θέλεις να αξίζει. Θέλεις να βρεθείς με τη φίλη σου, να μιλήσετε για πράγματα αληθινά, ενοχλητικά, συναρπαστικά, δύσκολα, που το ένα λεπτό θα σε κάνουν να κλαις και το αμέσως επόμενο να νιώθεις πως πονάνε τα μάγουλά σου από τα γέλια. Να βρεθείς με εκείνη, που δεν εκθειάζει τον τέλειο γάμο, τα τέλεια παιδιά και στέκεται μπροστά σου σαν το μεγαλύτερο κριτή. Ποιο είναι τότε το νόημα της φιλίας, αν δεν μπορείς να μιλήσεις για τις άσχημες και τις κακές στιγμές εντελώς απενοχοποιημένα;

Και κάπως έτσι, έρχεται η στιγμή, που ξεσκονίζοντας τη ζωή σου, βρίσκεις πως λίγοι είναι αυτοί που χωράνε στην αλήθεια σου και είναι μεγάλη ευτυχία να υπάρχουν. Δεν είναι σίγουρα αυτοί που αρκούνται σε τυπικά “τι κάνεις” και “πώς είναι η ζωή με τα παιδιά;”. Αντίθετα, είναι εκείνοι που ξέρουν να αναγνωρίζουν από το πρόσωπό σου το πόσο τους χρειάζεσαι και έρχονται χωρίς να προλάβεις να τους ζητήσεις.

Είναι εκείνοι οι φίλοι, που ποτέ δε θα εκμεταλλευτούν τον πόνο σου ούτε τις δυσκολίες σου για προσωπικό τους όφελος, θα πονέσουν, όταν θα σε δουν να πονάς και θα σφίξουν τα δόντια για να σε κάνουν και πάλι να χαμογελάσεις. Είναι οι φίλοι που χαίρονται, όταν σε βλέπουν να προοδεύεις και εκνευρίζονται όταν διαρκώς ανακαλύπτεις εμπόδια. Είναι οι φίλοι στους οποίους δε χρειάζεται ποτέ να παρακαλέσεις για εχεμύθεια και στους οποίους ξεδιπλώνεις την ψυχή σου. Και αυτοί είναι εκεί να τη χαϊδεύουν απαλά με τα φτερά της φιλίας.

Δεν είναι τέλειοι, είναι αληθινοί και πρέπει να κάνεις πολλές λάθος επιλογές για να βρεθείς σε θέση να εκτιμήσεις τους αυθεντικούς. Κι όταν συμβεί αυτό, δε θα νιώσεις ποτέ ξανά μόνη, γιατί θα έχεις περάσει απ’όλες τις μοναξιές του κόσμου μέχρι να συναντηθείτε.