Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Αν μπορούσαμε να ζητήσουμε κάτι για να γίνει η επικοινωνία των ανθρώπων πιο εύκολη θα ήταν να έχουμε την ικανότητα να μπορούμε χωρίς πολλά-πολλά να δείξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε στους άλλους και να είμαστε σε θέση να λάβουμε ξεκάθαρα, επίσης, μηνύματα για το ποιοι είναι οι άλλοι απέναντι σε μάς για να μη χρειάζεται να μπαίνουμε στη διαδικασία να καταλάβουμε με κίνδυνο να μην καταλήγουν και οι άλλοι και εμείς στα λάθος συμπεράσματα.
Αν σκεφτεί κανείς πόσος χρόνος χάνεται στο να διαπιστώσουμε τελικά ποιοι είμαστε και ποιοι μάς κάνουν θα δούμε ότι αναλωνόμαστε σε φαύλους κύκλους που τα ονομάζουμε μαθήματα ζωής αλλά πολλές φορές μόνο μαθήματα δεν είναι.
Καθόλου εύκολο δεν είναι το να κατασταλάξουμε στο ποιοι, τελικά είμαστε εμείς αλλά και στο να αποκωδικοποιήσουμε τους ανθρώπους και τις προσωπικότητές τους, αφού όλοι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας κι όλοι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε διαφορετικές προκλήσεις στην καθημερινότητά μας οι οποίες μάς σμιλεύουν -ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνουμε αυτοστιγμεί- και μάς αλλάζουν.
Κι ενώ όλοι δίνουμε τις ίδιες ή παρόμοιες μάχες κι εν τέλει διαπιστώνουμε ότι όλοι κουβαλάμε έναν σταυρό, διακρίνουμε σε κάποιους ανθρώπους μια δυναμική που τους κάνει να φαντάζουν βράχοι στα μάτια μας, τους ονομάζουμε δυνατούς και δε φοβόμαστε καθόλου γι’ αυτούς αφού με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα βρουν την άκρη.
Δε φοβόμαστε για την περίπτωση αποτυχίας τους αφού ακόμη κι αν αποτύχουν είμαστε πεπεισμένοι ότι θα βγουν ακόμη πιο δυνατοί από αυτό. Και το «δε σε φοβάμαι εσένα» μέχρι το «θα τη βρεις την άκρη εσύ» δίνουν και παίρνουν σαν φιλοφρονήσεις.
Έχουμε σκεφτεί άραγε ποτέ σε ποια ψυχολογική θύελλα είναι παγιδευμένοι; Αναρωτηθήκαμε, έστω μια φορά, πώς τους επηρεάζουν όλα αυτά που μπορούν ή δεν μπορούν να λύσουν; Γιατί σαν κλείσει η πόρτα του σπιτιού τους και μείνουν μόνοι με τον εαυτό τους γίνονται αντικοινωνικοί, δε σηκώνουν τηλέφωνα και σχεδόν πάντα θα ακυρώσουν μια έξοδο και θα προτιμήσουν την ησυχία τους;
Κανείς δεν έχει τόσο μεγάλο απόθεμα αντοχών για να στέκεται πάντα αγέρωχος. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να μη χρειάζεται τη βοήθεια κάποιου σε οποιοδήποτε θέμα τον απασχολεί. Και με βεβαιότητα δεν έχουμε όλοι τις ίδιες κάβες υπομονής, λογικής και συναισθηματικής ισορροπίας. Και όχι, δεν είναι καθόλου κατακριτέο αυτό.
Το γεγονός πως κάποιος δεν κλαίγεται ή δεν παραπονιέται δεν τον κάνει ευτυχισμένο απαραίτητα. Είναι ο τρόπος που διάλεξε να αντιμετωπίσει τη ζωή. Αυτό δεν τον κάνει άτρωτο, αναίσθητο ή σκληραγωγημένο. Όπως, αντίστοιχα, εκείνος που επιλέγει να δείχνει την ευαισθησία του και την εαυλωτότητά του σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αδύναμος.
Οι στάσεις ζωής, που ο καθένας μας επιλέγει καθημερινά, είναι επιλογή τις περισσότερες φορές. Και όλοι μας, λίγο ή πολύ, είμαστε στον αυτόματο για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε. Το να πιστεύουμε σε δυνατούς και αδύναμους ανθρώπους δε βοηθάει κανέναν.
Γιατί ο «δυνατός» τα έχει πάρει στο κρανίο που όλοι νομίζουν ότι έχει το μαγικό ραβδάκι της επίλυσης όλων των προβλημάτων του και ο «αδύναμος» θα κάνει κανέναν μπαμ καμιά μέρα και θα ακουστεί μέχρι τον Ισημερινό.
Όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά όλοι αγαπάμε το αληθινό ενδιαφέρον. Ας μην αυτοτσουβαλιαζόμαστε λοιπόν κι ας δούμε πίσω από τα προφανή όταν κάποιος άνθρωπος είναι σημαντικός για εμάς.
Other Articles
