Όσοι φοβούνται να πονέσουν, ποτέ δεν έμαθαν να αγαπούν.

Γράφει η Ελένη Κασιμάτη

Αγάπη και πόνος. Δύο λέξεις που πολλοί θα ήθελαν να κρατήσουν μακριά τη μία από την άλλη. Γιατί να πονέσεις, όταν μπορείς να προστατευτείς; Γιατί να αφήσεις κάποιον να φτάσει τόσο κοντά σου, που να έχει τη δύναμη να σε πληγώσει;

Αλλά η αλήθεια είναι αυτή: αν φοβάσαι να πονέσεις, δεν θα αγαπήσεις ποτέ πραγματικά.
Η αγάπη δεν είναι ασφαλής. Δεν είναι ένα ζεστό, προστατευμένο κουκούλι. Είναι ρίσκο, είναι παράδοση. Είναι να ανοίγεις την καρδιά σου, να αφήνεις κάποιον να μπει μέσα της, να κρατάει τα πιο ευάλωτα κομμάτια σου στα χέρια του. Και ναι, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να τα σπάσει.

Αλλά χωρίς αυτόν τον κίνδυνο, η αγάπη δεν είναι αγάπη.
Είναι απλώς μια προσποίηση. Ένα παιχνίδι ισορροπιών όπου κανείς δεν θέλει να χάσει. Όσοι φοβούνται να πονέσουν κρατούν αποστάσεις. Μένουν στη μέση του δρόμου, πάντα προσεκτικοί να μην περάσουν τη γραμμή. Κι έτσι, δεν ζουν ποτέ τον έρωτα που καίει. Δεν γνωρίζουν ποτέ την αγάπη που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός.

Ο πόνος είναι η απόδειξη ότι αγάπησες.
Είναι το τίμημα για το βάθος, για το πάθος, για τις στιγμές που δεν θα ξεχάσεις ποτέ. Ο πόνος δεν είναι ο εχθρός. Είναι μέρος της διαδρομής. Και, αν το σκεφτείς καλά, αυτός είναι που δίνει αξία στις όμορφες στιγμές.

Όσοι αγαπούν πραγματικά, ξέρουν να πονάνε.
Ξέρουν ότι η αγάπη δεν είναι πάντα εύκολη. Αλλά την επιλέγουν, ξανά και ξανά, γιατί αξίζει. Γιατί μόνο εκείνοι που αφήνουν τον εαυτό τους να νιώσει τα πάντα – τη χαρά, τον φόβο, τον πόνο – μπορούν να πουν ότι έζησαν πραγματικά.

Αγάπη χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει.
Κι αν φοβάσαι να πονέσεις, δεν θα μάθεις ποτέ τι σημαίνει να αγαπάς. Γιατί η αγάπη δεν είναι για τους προσεκτικούς. Είναι για εκείνους που ρισκάρουν, που πέφτουν, που πληγώνονται, αλλά σηκώνονται και αγαπούν ξανά.