Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσοι άνθρωποι κι αν μπουν στη ζωή μας, αυτή η μέρα θα είναι πάντα η μέρα μας.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μπορεί να αλλάξαμε. Μπορεί να χαθήκαμε. Να πήραμε δρόμους διαφορετικούς, να προσποιηθήκαμε πως η ζωή μας πάει παρακάτω χωρίς το “εμείς”. Αλλά αυτή η μέρα; Αυτή η μέρα πάντα θα μας ανήκει.

Δεν ξεχνιέται, δεν ξεθωριάζει, δεν διαγράφεται.
Είναι η μέρα που όλα φώναζαν “εμείς”. Είναι η μέρα που ο κόσμος σταμάτησε για λίγο να γυρίζει, γιατί το μόνο που είχε σημασία ήσουν εσύ κι εγώ. Είναι εκείνη η στιγμή που έδεσε το όνομά σου με το δικό μου, κι ας μη φτάσαμε ποτέ στο “για πάντα”.

Κανείς δεν μπορεί να μας την πάρει.
Όσες αγκαλιές κι αν βρούμε, όσα χείλη κι αν φιλήσουμε, αυτή η μέρα θα μένει δική μας. Όχι γιατί δεν προχωρήσαμε, αλλά γιατί κάτι τόσο δυνατό δεν χάνεται. Δεν διαλύεται. Είναι εκεί, σαν σημάδι που δεν σβήνει.

Κι αν οι ζωές μας άλλαξαν, αυτή η μέρα είναι ακόμα εδώ.
Να μου θυμίζει εσένα. Να σου θυμίζει εμένα. Είναι το δικό μας μυστικό, κρυμμένο μέσα στο θόρυβο των ημερών που ήρθαν μετά. Είναι ο ψίθυρος που επιμένει, ακόμα κι όταν όλα τα άλλα έχουν σωπάσει.

Δεν έχει σημασία πόσο μακριά φτάσαμε.
Αυτή η μέρα θα είναι πάντα το σημείο εκκίνησης. Το “γιατί” και το “πώς”. Θα είναι το κομμάτι σου που δεν μπόρεσα να αφήσω, το κομμάτι μου που κράτησες χωρίς να το ξέρεις.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσοι άνθρωποι κι αν μπουν στις ζωές μας, αυτή η μέρα πάντα θα είναι η μέρα μας. Γιατί κάποιες στιγμές δεν χάνονται. Μένουν. Όπως έμεινες κι εσύ.