Όλα εκείνα τα ραντεβού που δεν πήγαμε

Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου.

Δέκα η ώρα.

Το τηλέφωνο ακόμα δεν χτύπησε. Το περιμένω, ελέγχω μήπως το χω στο αθόρυβο και δεν το άκουσα. Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Κάθε φορά σαν να είναι πρώτη φορά. Μάλλον το κάνεις επίτηδες για να με κάνεις να νιώθω έτσι.

Πότε δεν ήθελες να σε νιώσω δικό μου, υπήρχε ολόκληρο σχέδιο εξόντωσης κάθε ίχνους κτητικότητας από μέρους μου.

Όμως αυτά τα ραντεβού που ποτέ δεν κανονίζαμε, τα ραντεβού που ίσως πηγαίναμε αλλά ποτέ δεν πήγαμε ήταν το πιο δύσκολο βαγόνι του τρένου σου, αγάπη μου.

«Θέλω να σε δω, θα σου τηλεφωνήσω να βγούμε το βράδυ», κάπως έτσι ξεκινούσαν όλα!

Έντεκα δείχνει το ρολόι.

Τα τακούνια βγαίνουν από τα πόδια μου και τα μάτια γεμίζουν δάκρυα χαλώντας το εκλεπτυσμένο μακιγιάζ που με τόση χαρά έφτιαξα. Πάλι δεν θα με πάρει, πάλι θα μείνω εδώ να πίνω μόνη μου όλο το μπουκάλι από το κρασί που του αρέσει. Πάλι τα όνειρα θα μείνουν όνειρα.

Εκείνα τα όνειρα που σε έδειχναν να περνάς κάτω από το σπίτι μου, να μου κάνεις αναπάντητη, να κάνεις μια γύρα με το αμάξι μέχρι να κατέβω. Να γκρινιάξεις για την κίνηση στο δρόμο που μένω, να μου δώσεις ένα φιλί και να μου τάξεις ότι θα με πάς σε ένα μέρος που δεν έχω ξαναπάει. Έτσι έκανες πάντα! Με πήγαινες στα καλύτερα και πιο παράξενα μέρη αυτής της πόλης, σαν να το έκανες επίτηδες για να τα συνδυάσω μαζί σου και παρόλο που ήταν τόσο όμορφα, να μην μπορούσα να πάω με κανέναν άλλον.

Σήμερα όμως τίποτα από όλα αυτά δεν θα γίνει. Γιατί το ραντεβού ακυρώθηκε. Και αυτήν την φορά, μάτια μου, ακυρώθηκε! Ακούς;

 Οι αναβολές σου μου κατάστρεψαν την ψυχή, η αναμονή σου με κούρασε! Δεν ξέρω τι ήθελες τελικά να πετύχεις, αλλά το κοριτσάκι σου αλλάζει ρότα.

Και να ξέρεις στο επόμενο ραντεβού μας, δεν θα έρθω ούτε εγώ!

LoveLetters