Ωραίο το παραμύθι, μα η αληθινή ζωή είναι απείρως ωραιότερη

Μωρέ τι κρίμα που η ζωή δεν είναι ένα παραμύθι! Τι κρίμα που δεν έχουμε ότι θέλουμε, τι κρίμα που κάποτε νιώθουμε πως δεν έχουμε τίποτα απ’ αυτά που θέλουμε. Ε ναι. Κρίμα δεν είναι που η ζωή δεν είναι γεμάτη πρίγκιπες και πριγκίπισσες ; Κρίμα το ξέρω!

Για δες όμως. Αν ήταν όλα όμορφα για πάντα, ποτέ δεν θα ανακάλυπτες ποιος πραγματικά είσαι, δεν θα έβρισκες τον εγωισμό σου. Ποιoς να μας το έλεγε δηλαδή, πως θα χαιρόμασταν που η ζωή δεν είναι παραμύθι. Μα να που ξυπνάς. Να που ξυπνάς και κοιτάς γύρω σου. Κοιτάς γύρω σου και καταλαβαίνεις πως ζωή, δεν είναι μόνο όσα νόμιζες ότι είναι. Ζωή είναι κι άλλα πολλά, που δεν είχες βάλει με το νου σου.

Ωραία ζούσες στο παραμύθι. Πολύ ωραία, ακόμα εύχεσαι να μην είχε τελειώσει, ακόμα θες να πάρεις το χρόνο πίσω.
Όμως το παραμύθι δεν υπάρχει πια-όχι εξαιτίας σου- αλλά δεν υπάρχει πια κι εσύ, έχεις σαν μόνη επιλογή την αντιμετώπιση.

Η αντιμετώπιση… Η πιο δύσκολη φάση. Το ξέρω. Είναι η στιγμή που πρέπει να μαζέψεις το στέμμα, την κορώνα που έπεσε κάτω κι έγινε χίλια κομμάτια και να την ξανακολλήσεις.

Δύσκολη η επικόλληση. Θέλει ανθρώπους καινούργιους, παλιούς, να είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν. Κανέναν δεν απορρίπτεις, ακόμα και τον ήρωα του παραμυθιού κρατάς. Ακόμα την ίδια αγάπη του προσφέρεις. Με μια μόνο μικρή διαφορά: Αυτή τη φορά, είσαι πιο δυνατός. Αυτή τη φορά, έχεις εγωισμό. Αυτή τη φορά, ξέρεις ότι όλα μπορούν να αλλάξουν από λεπτό σε λεπτό κι αυτή τη φορά κρατάς την καρδιά σου πιο σφιχτά, πιο περήφανα, πιο όμορφα …