Χορεύω τον έρωτά μας στο παρκέ

Γράφει η Κλειώ Παλτόγλου

Όταν συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να λιώσω τις σκέψεις μου στο παρκέ, για να καταλάβω αλλά και να παραδεχθώ ό,τι νιώθω, δεν γνώριζα ότι θα ανάγκαζα το σώμα μου να κινηθεί και να χορέψει ανέμελα τις ακόμα υπάρχουσες σκέψεις μου για εσένα,ώσπου να ξεμείνει χωρίς δείγμα αναπνοής. Όταν σου είπα ότι αγαπώ τη συγγραφή, έπρεπε να είχες τρέξει.

Επειδή όταν ερωτεύεσαι έναν συγγραφέα είναι επικίνδυνο. Θα αγαπήσουμε τόσο δυνατά, χωρίς όρια, και όταν θα έχει έρθει το τέλος, θα το θυμόμαστε για πάντα. Δεν γράφουμε απλά σε χαρτί. Γράφουμε στις καρδιές μας. Θυμάμαι να σου έχω πεί ότι η αγάπη μου για εσένα είναι ένας ωκεανός. Εάν πραγματικά θέλεις να ρισκάρεις και να κολυμπήσεις σε αυτή, δεν θα ξανά δείς ποτέ σου στεριά.

Εσύ όμως προτίμησες να πνίξεις τον εαυτό σου στα ρηχά ακόμα νερά όπου βρισκόσουν. Όταν εξήγησα ότι χορεύω μόνο όταν η ψυχή και η καρδιά μου ξεχειλίζουν από συναισθήματα,δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα ήσουν ο λόγος για τον οποίο δεν θα εγκατέλειπα ποτέ το παρκέ. Όταν σου είπα ότι ο χορός είναι η ζωή μου, δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα γινόσουν η πηγή έμπνευσής μου. Τι γίνεται όμως όταν δίνεται ένα τέλος σε έναν χορευτή;

Θα μείνει αδρανής και θα κλάψει και θα ουρλιάξει και θα συμπληρώσει άλλη μία κενή σελίδα στο βιβλίο της ζωής του εξαιτίας ενός χωρισμού; Όχι. Κάθε τι άλλο εκτός από αδρανής θα μείνει. Θα δημιουργήσει. Θα χορέψει τον πόνο του, θα χορέψει τα δάκρυά του, θα χορέψει τις σκέψεις του και όλα αυτά πάνω σε μερικά κομμάτια ξύλουή και μαρμάρου ή και τσιμέντου.

Θα κάνει μια πτώση. Έχει εκφράσει τον πόνο που του προκαλούσαν τα χαστούκια που χάριζες με την αδιάφορη συμπεριφορά σου. Θα «λύσει» τον κορμό του και θα έχει δείξει με περισσότερη λεπτομέρεια και ακρίβεια πως ένιωσε όταν του ρουφούσες την ψυχή ενώ απομακρυνόσουν από κοντά του,απ’ότι εσύ θα φανταζόσουν ποτέ.

Και εγώ μωρό μου, αδειάζω την ψυχή μου σε ένα παρκέ. Αδειάζω τον πόνο μου και λιώνω τον έρωτά μου χορεύοντας. Παραμένεις η πηγή έμπνευσής μου, ακόμα αν και αυτό που με παρακινεί, είναι ο αφόρητος πόνος που ακόμα αισθάνομαι από την –σίγουρα- ευδιάκριτη άφιξή σου και από την βροντερά δυνατή απώλειά σου.

Και βέβαια να μην ξεχάσω αυτά τα…λιγοστά; -Δεν μπορώ να καταλάβω πλέον πόσα είναι- σπασμένα κομμάτια έρωτα που έχουν απομείνει μέσα μου προς το πρόσωπό σου. Σήμερα είναι μία από εκείνες τις ημέρες,από τις οποίες το συναίσθημα με κατακλύζει και με πιάνει από τα μαλλιά σέρνοντας με σε όλο τον δρόμο προς το παρκέ του έρωτά μας.

Και εκείνη είναι η στιγμή που με πετάει πάνω του βίαια και νιώθω να με προστάζει να χορέψω. Δεν μπορώ να αρνηθώ. Πρέπει να αδειάσω και τα σημερινά συναισθήματα. Δεν μπορώ να σταματήσω. Είναι το φάρμακο που ανακάλυψα, ενώ εσύ σαν κλέφτης έπαιρνες μακριά μου την άμεση σωτηρία μου, τον έρωτά και τα φιλιά σου.

Έχω μείνει ολομόναχη να προσπαθώ να αισθανθώ ό,τι είχαμε και μου χάρισες,να ανακαλέσω αναμνήσεις του παρελθόντος που είχαμε πλάσει. Βρήκα σε εσένα το άλλο μου «εγώ». Κούμπωναν οι αγκαλιές μας, τα χέρια μας, τα λόγια μου στις γεμάτες νόημα ελάχιστες κουβέντες σου. Δέχθηκες το παρελθόν μου και δέχθηκα το δικό σου.

Θέλω ακόμα τα χέρια σου να διαδίδουν τις σκέψεις μου. Να αγγίζουν αργά τις καμπύλες του πάθους μου. Να δυναμώνουν τις ελπίδες μου. Να χαιδεύουν τις γνώμεις μου και να γίνονται βεντούζες στις επιθυμίες μου. Θέλω να νιώθω την ψυχή σου να αναπνέει βαριά ενάντια στον λαιμό μου.Θέλω τις σκέψεις σου να τρυπούν τα αυτιά μου, το πάθος σου πιεσμένο στα χείλη μου, τις ελπίδες σου γυμνές στο δέρμα μου, τις γνώμεις σου σκληρές στα χέρια μου και τις επιθυμίες σου.

Θέλω τις επιθυμίες σου να αφήνουν μικρούς, ήρεμους αναστεναγμούς στην ψυχή μου. Θέλω εσένα. Ολόκληρο. Έτσι απλά. Και εγώ αγάπη μου…εγώ θα σου χαρίσω τον καλύτερο, τον πιο προσεγμένο, πλημμυρισμένο από συναίσθημα, χορό μου. Θα σου δείξω μια ακόμη πτυχή του έρωτά μας. Θα καταλάβεις πως νιώθω πραγματικά.

Πως είναι κάποιος να ασφυκτιά από έρωτα και αγάπη για κάποιον σαν εσένα. Αλλά αυτό δεν είναι εφικτό. Έπνιξες τον εαυτό σου στον ωκεανό μου…θυμάσαι; Με άφησεις να ψάχνω τον εαυτό μου σε άσκοπους χορούς, γεμάτους νόημα. Ανάσα. Πτώση. Δυνατή με κρότο. Για να καταλάβουν όλοι τον πόνο μου. Ανάσα. Λύνομαι ολόκληρη. Για να καταλάβουν όλοι πόσο ακόμη σε αγαπώ. Ανάσα. Κύλισμα. Για να καταλάβουν όλοι πως όποιο λιμάνι και αν νομίζω πως έχω φτάσει, στην πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση των ματιών σου στον ορίζοντά μου. Ανάσα. Άλμα. Προσπαθώ να ξεφύγω από τον πόνο μου. Ανάσα. Χαιδεύω τον κορμό μου.

Ανακάλεσμα ανάμνησης από την πρώτη φορά που με άγγιξες. Τελειώνουν οι ανάσες. Και εγώ σκέφτομαι…γιατί να εισβάλεις στην ζωή μου με την ταμπέλα του διαφορετικού; Ίδιος με τους υπόλοιπους ήσουν και χειρότερος. Με έκανες να πιστέψω στην αλλαγή .Να παλέψω με τον χρόνο, με τον εαυτό μου.

Και όλα αυτά που ήθελα να σου πω, να σου χορέψω πριν τελειώσει ο χρόνος μας… Ανάσα. Φινάλε. Από αυτά που σε κάνουν να ουρλιάζεις. Να κλαίς. Έτσι κάνω και εγώ τώρα. Ατιτί με πλιέ. Φέρνω τα χέρια στην καρδιά μου και και τα επεκτείνω προς το κοινό. Για να δείξω πόσο απλόχερα στην πρόσφερα από την αρχή.

Εύχομαι να βρισκόσουν εδώ… Σηκώνω το κεφάλι. Και σε βλέπω. Δακρυσμένο.

Φύγε. Άργησες. Τέλειωσα. Μην γυρίσεις.

LoveLetters