Φοβάσαι ν’αγαπήσεις και ξοδεύεσαι, σε αγκαλιές μισές.

Γράφει η Ελένη Σάββα

Θα με κοιτάξεις άραγε ποτέ στα μάτια; Θα με κοιτάξεις άραγε ποτέ αληθινά; Θα μου πεις “σ’ αγαπώ” γεμάτο νόημα; Θα νιώσω ποτέ το βλέμμα σου να συναντά το δικό μου;

Αναρωτιέμαι, αναρωτιέμαι αν πότε θα με δεις στα μάτια, θα δεις την αλήθεια και δεν θα την αποφύγεις. Δεν ξέρω ποιος σου έχει μάθει να τρέχεις μακριά και να κρύβεσαι στο ψέμα. Δεν ξέρω γιατί φοβάσαι να αγαπήσεις.

Ξέρω πως αναρωτιέμαι αν θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα νικήσεις το φόβο. Το φόβο που σε κρατάει πίσω, το φόβο που σε αναγκάζει να δίνεις μισές αγκαλιές! Δεν θα ‘μαι εγώ ο άνθρωπος που θα σε οδηγήσει στην αλήθεια. Εσύ θα είσαι, γιατί ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τη δική του αλήθεια.

Τον εαυτό σου τον έχεις κοιτάξει ποτέ στα μάτια; Του έχεις μιλήσει; Έχεις δει την αλήθεια που κρύβει βαθιά μέσα του;

Το ξέρω. Μάταιο να περιμένω να δεις τα δικά μου μάτια ενώ τα δικά σου τα βλέπεις σπάνια. Τι είναι η αγάπη; Η αγάπη με μια λέξη είναι “αλήθεια”! Δεν χωράνε στην αγάπη προσποιήσεις και ψέματα. Δεν χωράει το κρυφτό, πόσο μάλλον το κρυφτό απ’ τον εαυτό σου!

Ψάξε. Ψάξε καλά μέσα σου, ψάξε παντού, στα μάτια, στον κόσμο, στην καρδιά σου. Ψάξε!
Το ψέμα και τα επιφανειακά βλέμματα, τα βρίσκεις πια παντού. Γι’ αυτό, όταν δεις την αλήθεια, το νιώθεις. Το αισθάνεσαι. Σε κάνει να χαμογελάς, σε κάνει να ζεις. Αξίζει, αξίζει να ανακαλύπτεις λίγο λίγο την αλήθεια σου κάθε μέρα. Αξίζει, ακόμα κι αν είναι επίπονο, γιατί στο τέλος, θα χαμογελάς!

Εγώ, όταν με κοιτάξεις στ’ αλήθεια, θα το καταλάβω. Το αληθινό σου βλέμμα θα πάει κατευθείαν στην καρδιά μου, όχι στα μάτια μου. Προς το παρών, είναι θολό, θολό και κουρασμένο. Κι η ξεκούραση έρχεται μόνο μετά την αλήθεια. Να το θυμάσαι!