Γράφει η Κική Γ.
Κλειστά τα μάτια, προσπαθεί να ηρεμήσει το μυαλό και το σώμα, καθώς προστάζει μια εσωτερική ανάγκη. Το μυαλό όμως αντιδρά και υπερνικά. Δεν είναι η πρώτη φορά που ήρθαν και απόψε κάτι μνήμες από τα παλιά.
Πολλά τα χρόνια, έντονα τα συναισθήματα, μεγάλη η χημεία, απίστευτο το πάθος. Όλα πολύ!
Ναι το ζω ξανά και ξανά εσωτερικέ μου κόσμε. Ήταν πολύ δυνατό για να σβήσει από τη μνήμη μου και να αποκοπεί από την υπόλοιπη ζωή μου. Ήταν όλη μου η ζωή και πάντα όλα θα μου το θυμίζουν. Στο σώμα μου υπάρχουν σημάδια που μόνο εγώ μπορώ να δω.
Στην καρδιά μου και στην ψυχή μου ακούω τις γνώριμες δικές μας λέξεις. Κάθε πόλη και μια δυνατή ανάμνηση. Κάθε ταξίδι μια ξεχωριστή απόδραση και ένα ατελείωτο πάθος. Κάθε ρούχο και αξεσουάρ προδίδει μια ακόμη μοναδική στιγμή μας. Κάποια μέρη και στέκια μας θα είναι πάντα ζωντανά και αλησμόνητα βαθιά μέσα μου, όπως και τα βλέμματα που χάνονταν καθώς κοιτούσε ο ένας τον άλλον και απλά ζούσαμε τη στιγμή. Ήμασταν μαζί και αυτό αρκούσε.
Οι γεύσεις της ξεχωριστής ομολογουμένως κουζίνας του εκάστοτε μαγαζιού, η μυρωδιά του κρασιού, η του ποτού, μαζί με την πάντα αγαπημένη μουσική, έκαναν το σκηνικό ακόμη πιο μαγικό και ονειρεμένο. Πόσοι στίχοι τραγουδιών μιλούσαν για μας και πόσα τραγούδια τα κάναμε δικά μας.
Όλα ήταν φτιαγμένα για μας, γιατί εμείς ήμασταν “ένα” Ήμασταν. Έμειναν όλα απλά ζωντανά και το “μαζί “μας τελείωσε. Δεν ήταν εύκολο και ποτέ δεν θα γίνει, γιατί αυτά τα ανεξίτηλα τατουάζ παντού μέσα μου ξανά χρωματίζονται πορφυρά και με ταξιδεύουν στο “τότε”. Τότε που όλα ήταν ποτισμένα με το άρωμα του έρωτα και ήταν τόσο φωτεινά.
Μέχρι, που τα φώτα έσβησαν και τα πάντα κάλυψε το σκοτάδι. Είναι από αυτά που δεν μπορείς να εξηγήσεις σ αυτή τη ζωή. Σε πιάνει το παράπονο, ο θυμός και η απογοήτευση. Χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Τελικά το ζω ή ονειρεύομαι. Όμως κάθε ταξίδι σ αυτή τη ζωή το ζεις τρεις φορές. Όταν το ονειρεύεσαι, όταν το ζεις και όταν το θυμάσαι. Τότε, το έζησα. Τώρα το ονειρεύομαι και το θυμάμαι.