Τρέχα μέσα στη βροχή.

Γράφει η Κατερίνα Μίσσια

Βρέξε ουρανέ μου, ρίξε με ορμή τα δάκρυα σου και ξέπλυνε τον πόνο μου.
Πάρε τα δικά μου δάκρυα και ασ’ τα να κυλήσουν προς τη θάλασσα.
Να χαθούν, σαν τις λάσπες απο τους δρόμους.

Σαν φλας οι αστραπές σου, που απαθανατίζουν τη στιγμή.
Ναι αυτή τη στιγμή που κλαίει η ψυχή μου.
Κοίτα με και βγάλε τη φωτογραφία να μου θυμίζει αυτό το δευτερόλεπτο.
Κι όταν τελειώσει η βροχή να την κάψει ο ήλιος που θα φέρει πίσω το χαμόγελό μου.

Κι οι βροντές σου τόσο δυνατές που σταματάει η καρδιά μου.
Πόσο με τρομάζουν οι βροντές.
Νομίζω πως ο ουρανός σπάει σε κομμάτια.
Όπως σε κομμάτια είναι σπασμένη η ψυχή μου.

Κι όμως…
Οι βροντές σου είναι η ένωση και οι αστραπές σου το φως.
Όσο θόρυβο κάνουν δυο σύννεφα που ενώνονται, τόσο θόρυβο κάνουν δυο κορμιά όταν γίνονται ένα. Όσο φως γεννιέται όταν δυο σύννεφα ανταμώνουν, τόσο φως πηγάζει όταν δυο κορμιά αφήνονται το ένα στο άλλο.

Και η βροχή μέσα απο όλα αυτά;
Η ίδια η ζωή.
Η ζωή γεμάτη στάλες που πέφτουν γρήγορα και κυλούν χωρίς να προλαβαίνεις να τις πιάσεις.

Τρέχα μέσα στη βροχή.
Ζήσε μέσα απο αυτή.
Είναι η γέννηση μιας μεγάλης αγάπης.
Στο φωνάζει η φύση.
Είσαι η φύση.