Το “σ’ αγαπώ” όταν το λες πρέπει να ανατριχιάζεις σε κάθε γράμμα του.

Γράφει ο “Ανώνυμος”

Τι σκατά είναι αυτή η αγαπη τελικά;
Πώς προσδιορίζεται να μου πει κάποιος. Το να θέλεις πολύ κάποιον; Το να μη μπορείς χωρίς αυτόν;
Το να τον θες στη ζωή σου; Το να τον έχεις ανα πασα στιγμή;
Όχι ρε.. Αυτά τα καλύπτει κι ένα παγωτό!

Η αγάπη είναι ιερή λέξη. Δε θα έπρεπε να ξεστομίζεται χωρίς να έχεις ξεπλύνει το στόμα. Χωρίς να έχεις πέσει σε διαλογισμό. Το “σ’ αγαπώ” όταν το λες πρέπει να ανατριχιάζεις σε κάθε γράμμα του. Πρέπει να κλείνεις τα μάτια λέγοντας το, γιατί δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από αυτό να δεις.
Πρέπει να νιώθεις την καρδιά σου να ματώνει στη σκέψη και μόνο.

Και δεν αναφέρομαι στην αγάπη που έχουμε για τους γονείς και τα παιδιά μας. Αλλά στην άλλη.
Σε εκείνη που έχει μαζί και λίγο έρωτα μέσα. Και λίγη τρέλα. Εκείνη που δεν είναι νερόβραστη.

Δεν θα έπρεπε να είναι νόμιμη η λέξη αγάπη. Για να την λες μόνο όταν είσαι σίγουρος. Όταν δε θα σε νοιάζει ακόμη κι αν θα μπεις φυλακή γι’ αυτήν. Γιατί η λέξη αγάπη πρέπει να ξεστομίζεται στα σκοτάδια, ψιθυριστά.

Έχοντας αυτόν ή αυτήν που αγαπάς αγκαλιά. Να το ακούει με το ζόρι στο αυτί. Αν και το ιδανικό θα ήταν να μη ξεστομιστεί ποτέ, θα έπρεπε απλά να τη νιώθουμε, αλλά τι λέω κι εγώ τώρα, τι ξέρω από αγάπη;