Γράφει η Μαρία Αρφαρά
Κάποτε πίστευα ότι η αξία μου καθορίζεται από το πόσο με αποδέχονται οι άλλοι.
Πως αν με αγαπούν, κάτι κάνω σωστά.
Με το πέρασμα των χρόνων συνειδητοποίησα ότι η αλήθεια δεν αγαπιέται πάντα, μα πάντα ελευθερώνει.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων προτιμά την προσποίηση από την ευθύτητα και λατρεύει ανθρώπους που δεν τους πηγαίνουν κόντρα, αλλά ακούν από αυτούς ό,τι ακριβώς έχουν ανάγκη να ακούσουν.
Έτσι επέλεξα.
Επέλεξα να είμαι αληθινή κι ας μην είμαι αγαπητή.
Δεν με νοιάζει πλέον να με καταλάβουν ή να με αντιπαθήσουν.
Με νοιάζει να μην προδώσω εμένα και όλα αυτά που πρεσβεύω.
Γνωρίζω ότι μπορεί να αντιπροσωπεύω ένα μικρό μέρος του πληθυσμού, αλλά η μειοψηφία αυτή έχει καθαρή ψυχή και μάτια που βγάζουν σπίθες όταν αντικρίσουν το άδικο και αγωνίζονται για το σωστό, το δίκαιο, το τίμιο.
Δεν ψάχνω μάτια να με δούνε όπως θέλω — δεν με ενδιαφέρει άλλωστε.
Δεν ψάχνω για σωτήρες.
Δεν με φοβίζει η μοναξιά, την απολαμβάνω.
Την προτιμώ από ψεύτικες φιλίες και σχέσεις.
Φωνάζω την αλήθεια μου χωρίς κανένα φόβο μην τυχόν και χάσω ανθρώπους από κοντά μου.
Όποιος αντέχει την αλήθεια μου ας μείνει.
Οι άλλοι ας φύγουν ήσυχα.
Ίσως τελικά το να είναι κάποιος αληθινός,
να είναι η πιο δύσκολη —
μα και η πιο ιερή μορφή αγάπης.
