Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη
Στην καθημερινότητα όλα είναι δύσκολα. Ξημερώνει, πάμε για δουλειά, γυρνάμε, σχολεία, διαβάσματα, δουλειές και νεροχύτης. Ααα ξέχασα και λογαριασμοί! Μέτρα τα κουκιά κάθε μήνα αν φτάνουν και αν δε φτάνουν φυσάς και ξεφυσάς. Ξαπλώνεις στο κρεβάτι βαρύ το κεφάλι πέφτει στο μαξιλάρι. Και δεν είσαι μόνος, μόνη! Ευτυχώς (ή δυστυχώς για κάποιους) έχεις ένα σύντροφο να τα μοιράζεστε αυτά.
Όμως κάπου στη βοή του νου και στο τρέξιμο κάπου χάνεστε οι δυο σας. Ξεχνάς τη γυναίκα μέσα σου ή τον άντρα αντίστοιχα! Είσαι μονάχα γονιός, είσαι μια μηχανή που τα βγάζει πέρα. Τοίχος υψώνονται τα άγχη και οι σκοτούρες! Και ορθώνεται ανάμεσα σας.
Δεν είναι όμως πως δε σε νοιάζει. Σε νοιάζει και σε καίει. Που χάθηκε ο έρωτας; Που πήγε το μαζί μας; Και εύχεσαι και ονειρεύεσαι μια λέξη μια κουβέντα, οκτώ λέξεις μόνο: «Πάρε δύο ρούχα, κλείσε το κινητό και πάμε!»
“Για δύο μέρες, για μια νύχτα μόνο εσύ και εγώ σε ένα μέρος όμορφο, απλό!”
Μην απογοητεύεσαι που δεν το ακούς από τον άλλο . Αν η σκέψη αυτή σου πέρασε από το μυαλό άνοιξε το στόμα σου και πες την! Είτε είσαι άντρας, είτε γυναίκα! Δύο μέρες χωρίς τηλέφωνα, δύο μέρες μοναχά οι δύο σας! Σε ένα παραθαλάσσιο μέρος, σε ένα ορεινό παραδοσιακό χωριό. Γείρτε στο πλάι ο ένας στον άλλο! Ξαναερωτευτείτε. Νιώστε!
Μην ξεχνιέστε, μην αφήνεστε. Το μαζί μην το ξεχνάτε. «Πάρε δύο ρούχα, κλείσε το κινητό και πάμε!»
