Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Παίζεις με τη φωτιά, γεύεσαι το απαγορευμένο, το κυνηγάς σαν να είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο. Σου ανεβάζει την αδρεναλίνη, σε κάνει να νιώθεις ζωντανός, πιο δυνατός, άτρωτος. Νομίζεις ότι το ελέγχεις.
Μέχρι που μια μέρα, σε πνίγει.
Γιατί το απαγορευμένο είναι σαν το ακριβό ποτό. Στην αρχή σε ζεσταίνει, σε χαλαρώνει, σε κάνει να νιώθεις ότι μπορείς να κατακτήσεις τα πάντα. Και ύστερα, μόλις περάσει η πρώτη γουλιά, αρχίζει να καίει. Και κάποια στιγμή, αν το παρακάνεις, σε κόβει, σε διαλύει, σε αφήνει στο πάτωμα να ψάχνεις ανάσες.
Νόμιζες ότι μπορούσες να το έχεις χωρίς συνέπειες, ε;
Ότι θα έπαιζες λίγο, θα δοκίμαζες, θα γευόσουν, και μετά θα έφευγες σαν κύριος. Ότι θα μπορούσες να έχεις και το πάθος και την ασφάλεια. Και το ρίσκο και το δεδομένο. Ότι το απαγορευμένο θα σου έδινε τα πάντα, χωρίς να σου πάρει τίποτα.
Αλλά ξέρεις ποια είναι η αλήθεια;
Το απαγορευμένο πάντα πληρώνεται.
Κάποια στιγμή, θα γίνει βαρύ. Θα σου καθίσει στο λαιμό και δεν θα μπορείς να το καταπιείς. Θα ξυπνήσεις μια μέρα και δεν θα νιώθεις έξαψη, αλλά ενοχή. Δεν θα νιώθεις ανίκητος, αλλά εκτεθειμένος. Και τότε, δεν θα έχει σημασία τι ήθελες, τι έψαχνες, τι πίστευες ότι θα κέρδιζες.
Θα έχει σημασία τι έχασες.
Γιατί το απαγορευμένο δεν είναι δώρο. Είναι παγίδα. Και κάποια στιγμή, έρχεται η ώρα που δεν το απολαμβάνεις – το πληρώνεις.
Δεν το ήξερες;