Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Έρχεται εκείνη η στιγμή που πρέπει να αντικρίσεις του δαίμονες σου.
Όσο κι αν τους ξέχναγες καμία φορά, όσο κι αν προσπαθούσες να τους θάψεις στα κουτάκια του μυαλού σου εκείνοι ήταν πάντα εκεί.
Έτοιμοι να σε κατασπαράξουν στις χειρότερες ψυχολογικές σου ανισορροπίες. Μην γελιόμαστε, εκεί εμφανίζονται πάντα. Γιατί όταν είσαι καλά, είσαι και οχυρωμένος από αγάπη και αυτοπεποίθηση. Μόλις όμως το τοίχος πέσει και οι ανασφάλειες πάρουν και πάλι τη σκυτάλη, όλοι εκείνοι οι δαίμονες που τόσο καιρό προσπαθούσες να χαλιναγωγήσεις έρχονται ξανά.
Σε φιλάνε σταυρωτά και κάθονται απέναντι σου. Δεν σε κοιτάνε ποτέ στα μάτια. Κατά βάθος σε φοβούνται. Τους κοιτάς ευθεία, τους καρφώνεις μα αυτοί δεν αντιδρούν. Παίρνεις δύναμη και σκας ένα τεράστιο και ζεστό χαμόγελο που όμοιο του δεν έχουν δει ούτε οι πιο δικοί σου άνθρωποι.
Χαμογελάς και τους ευχαριστείς, για τις στιγμές που έφτασες για χάρη τους στον πάτο, για τις φορές εκείνες που τα δάκρυα έγιναν λυγμοί, για τις στιγμές εκείνες που η προδοσία τους σε έστειλε ένα σκαλί πιο κάτω από αυτό που είχες καταφέρει να ανέβεις.
Και έπειτα, σκύβεις και τους φιλάς, στο στόμα. Δεν τους φοβάσαι πια, τους ξόρκισες. Δεν σε πονάνε άλλο, τους αντιμετώπισες, δεν σε ορίζουν γιατί πολύ απλά δεν μπορούν. Ήρθε πια η ώρα να φύγουν. Τους κοιτάς στα μάτια και τους φιλάς σταυρωτά. «Στο καλό και μην ξανάρθετε» θες να πεις μα λες, «με το καλό να μας ξανάρθετε».
Οι δαίμονες σου θα είναι πάντα εκεί, φανερά ή κρυφά, μπροστά σου ή στα κουτάκια του μυαλού σου κρυμμένοι. Αντίκρισε τους και μη φοβάσαι, μόνο εσύ μπορείς να ορίσεις πόσο κακό θες να σου κάνουν. Τους δαίμονες σου να τους κοιτάς στα μάτια και να τους φιλάς στο στόμα. Για να ξέρουν πως από μόνοι τους πρέπει να βρουν την έξοδο να φύγουν.