Γράφει η Ελένη Σάββα
Τουλάχιστον, το προσπαθήσαμε. Τουλάχιστον, μπορούμε περήφανα να πούμε πως προσπαθήσαμε. Έστω κι αν δεν μας βγήκε, έστω κι αν πια σπάνια ανταλλάζουμε βλέμματα και λέξεις.
Το προσπαθήσαμε, γι’ αυτό έχουμε κι οι δύο αναμνήσεις χαραγμένες στην καρδιά μας. Εγώ, τις θυμάμαι ακόμα. Εσύ, δεν είμαι και πολύ σίγουρη. Ίσως τις έχεις φυλάξει καλά σε εκείνο το συρτάρι, κάτω απ’ το γραφείο που συνήθως κάθεσαι σκεφτικός για ώρες. Σκέφτεσαι άραγε ποτέ να το ξεκλειδώσεις, να τραβήξεις αργά-αργά μια ανάμνηση έτσι ούτως ώστε να μην ενοχλήσεις τις υπόλοιπες, και να την περιεργαστείς; Να την κρατήσεις στα χέρια σου και να την φέρεις κοντά στην καρδιά σου;
Όπως και να έχει, είτε αγγίζεις τις αναμνήσεις μας, είτε έχεις πετάξει το κλειδί, είμαι σίγουρη πως ένα κομμάτι μέσα σου έχει βρει τη θέση του. Προσπαθήσαμε. Ξέρω πως αυτό, έχει μεγάλη αξία και για σένα, και για μένα. Τουλάχιστον, προσπαθήσαμε.
Μέσα μας τίποτα δεν θα ήταν ίδιο αν δεν ζούσαμε μαζί κάποιες στιγμές. Ίσως πόνεσε, ίσως πόνεσε πολύ, μα μπορούμε να πούμε πως την κάναμε την προσπάθεια μας.
Η λέξη “ανεκπλήρωτο” δεν υπάρχει πια για εμάς. Γιατί εμείς, ήμασταν τυχεροί να το ζήσουμε. Άστο που τελικά δεν μας βγήκε. Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα, τεράστια. Ξέρω μόνο πως η προσπάθεια μου να αγγίξω την καρδιά σου, άξιζε.
Άξιζε για κάθε στιγμή που χαμογελάσαμε μαζί, άξιζε για κάθε στιγμή που τα μάτια μας έλαμπαν, απλώς και μόνο επειδή κοιτούσαμε ο ένας τα μάτια του άλλου, ο ένας την καρδιά του άλλου.