Τις νύχτες που το μυαλό μου ταξιδεύει σε σένα και χάνομαι

Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου

Τις αγαπώ τις νύχτες.
Αυτές που με πλακώνει η μοναξιά σαν το πάπλωμα που ποτέ δε θες να βγεις από κάτω.
Δε ξέρω γιατί κάποιοι φοβούνται τόσο να μένουν μόνοι τους.
Εγώ πάλι το απολαμβάνω.
Ίσως φταίει ότι αυτά τα βράδια η σκέψη μου ταξιδεύει μόνο σε εσένα, είναι ο χρόνος μου μαζί σου και ας με διαλύει η όποια απόσταση υπάρχει μεταξύ μας.
Είμαστε οι σκέψεις μας και τα απωθημένα μας έτσι λένε.
Αν ισχύει εγώ είμαι εσύ και εύχομαι εσύ να είσαι εγώ.
Δε θα άλλαζα τίποτα μέσα μου, μπορεί να υποφέρω και να χαίρομαι ταυτόχρονα.
Έρωτα να ακούω και να θυμίζει εσένα.
Έρωτα να φαντάζομαι και να σε νιώθω παντού.
Έρωτα να σε φωνάζω και να γίνομαι χιλια κομμάτια.
Όλα μέσα μου να ουρλιάζουν, να πονάει το μυαλό μου από τη σελίδα σκέψη σου, να στερευω από δάκρυα.
Δε σε χρειάζομαι τόσο εδώ όσο μέσα μου.
Πάντα είχα τη τάση να κάνω εικόνες μόνη μου.
Εσένα σε έχω το μεγαλύτερο κάδρο μπροστά μου.
Παράφρων θα με έλεγες.
Στα κομμάτια να πάει, είδα και με τη λογική τι κατάφεραν όσοι την ασπάζονται.
Γι αυτό σου λέω, τις αναζητώ αυτές τις νύχτες που οι δυο μας μοιραζόμαστε αγάπη.
Αγάπη είναι και θα τη κρατάω ζωντανή όσο αυτό το κάδρο μένει στη θέση του, όσο εγώ σε έχω ανάγκη.
Όσο βραδιάζει, όσος χρόνος και ας περάσει.