Τη μυρωδιά του μεγάλου σου έρωτα, δεν θα την ξεχάσεις ποτέ..
Είναι κι απόψε που μύρισε έρωτας, εκείνος ο δικός σου ο αέναος.
Η μυρωδιά του μεγάλου σου έρωτα χαράσσεται ανεξίτηλη στη μνήμη.
Μπορεί τον έρωτα εκείνον κάποια στιγμή να επιλέξεις να ξεχάσεις, μα την μυρωδιά του, όσο κι αν το θέλεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να την διώξεις.
Κι είναι αυτή η στιγμή που περπατάς αμέριμνος στον δρόμο και κάποιος περαστικός φοράει το ίδιο άρωμα που φορούσε ο έρωτας σου, σταματάς απότομα, γυρίζεις προς το μέρος του, τον κοιτάζεις να χάνεται μέσα στο πλήθος κι εσύ μένεις με βλέμμα μελαγχολικό γεμάτο νοσταλγία.
Είναι που αν ποτέ τύχει και ξαναβρεθεί στον δρόμο σου και χαιρετηθείτε φιλικά, τον πλησιάζεις τόσο, όσο σου αρκεί για να να μπορέσεις ν’αντισταθείς στην μυρωδιά του. Προστατεύεις τον εαυτό σου, ξέρεις μέχρι που φτάνουν τα όρια σου.
Ήταν κάποτε ο εθισμός σου αυτή η μυρωδιά κι αυτό που κάποτε μας αρρώσταινε και μας θεράπευε ταυτόχρονα, ποτέ δεν το ξεχνάμε.
Μπορεί να το αφήνουμε πίσω μάς, μπορεί να το προσπερνάμε, μα ποτέ δεν το ξεχνάμε. Είναι κάτι πάνω απ’τις δυνάμεις σου να την ξεχάσεις αυτή την μυρωδιά.
Δεν είναι συναίσθημα, είναι αίσθηση, είναι ιδέα, είναι όλα όσα σε τάραζαν και σε ηρεμούσαν ταυτόχρονα. Είναι η φωλίτσα που κούρνιαζες μέσα της όταν δεν ένιωθες καλά. Είναι ο κόσμος που χανόσουν και ρουφούσες τζούρες βαθιές που έμοιαζαν με μικρές δόσεις θανάτου. Είναι το πιο ζεστό ηλιοβασίλεμα που αντίκρυσαν ποτέ τα μάτια σου.
Είναι το αγαπημένο σου χαρμάνι από ζεστό καφέ. Είναι η λάμψη που καθρεφτίζεται στα μάτια σου με τις πρώτες νιφάδες χιονιού που χαζεύεις απ’το παράθυρο σου. Είναι η γεύση από αλμύρα καλοκαιρινή. Είναι όλα όσα άφησες πίσω σου εκεί…
Εκεί που άφησες τον μεγάλο σου έρωτα να κατοικεί.
Και μπορεί να έχει πιά χαθεί, μα η μυρωδιά του πάντα θ’ακολουθεί…
Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη