Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Θα υπάρξουν μέρες, που δεν θα θες να σηκωθείς από το κρεβάτι, δεν θα θες να κάνεις βήμα παραπέρα από την σκιά σου.
Κι όμως, θα σηκωθείς.
Θα υπάρξουν μέρες, που όλα όσα γίνονται γύρω σου, θα είναι πιο βαριά από εκείνα που μπορούν να αντέξουν οι πλάτες σου.
Κι όμως, θα τα αντέξεις.
Θα υπάρξουν μέρες, που δεν θα βρίσκεις λόγο να πεις καλημέρα, να χαμογελάσεις και να προχωρήσεις.
Κι όμως και καλημέρα θα πεις, και θα χαμογελάσεις, και θα προχωρήσεις.
Θα υπάρξουν μέρες, που θα αποτύχεις, θα πέσεις και θα σπάσεις τα κόκκαλά σου ένα ένα. Θα πάρεις όλες τις λάθος επιλογές που θα μπορούσες να έχεις πάρει. Θα επιλέξεις όλους τους λάθος ανθρώπους που θα μπορούσες να είχες επιλέξει. Θα γίνεις εσύ ο λάθος άνθρωπος για τους άλλους. Θα χάσεις τον εαυτό σου, θα σε καταπιεί μια καθημερινότητα που δεν την επέλεξες, αλλά ξεχάστηκες μέσα της.
Κι όμως, θα ξανασηκωθείς! Θα μαζέψεις τα κομμάτια σου, θα αφήσεις τα σπασμένα κόκκαλα να γιάνουν, θα σκάσεις ένα χαμόγελο σ’ όλες τις λάθος επιλογές και θα αρχίσεις να περπατάς προς την αντίθετη πλευρά.
Κι οι άνθρωποι; Άλλοι θα φύγουν, άλλοι θα μείνουν, άλλοι θα χαρούν για σένα μόλις σε ξαναδούν στο φως κι άλλοι θα θυμούνται πάντα πως κάποτε υπήρξες ο λάθος άνθρωπος.
Μα να σου πω κάτι; Και τι πειράζει;
Δικαίωμα να κρίνουν, έχουν μόνο όσοι περπάτησαν πλάι σου σ ‘αυτά τα σκοτάδια. Όσοι τέντωσαν το δαχτυλάκι τους ξέχασαν πως παράλληλα έδειχναν τον εαυτό τους.
Και ξέρεις κι ένα μυστικό;
Κάποιοι άνθρωποι, δεν αντέχουν να σε βλέπουν να αλλάζεις κατηγορία. Δεν τους βολεύει να βγαίνεις από το δρόμο σου, να ξεστρατίζεις και να επιστρέφεις. Αν δε, επιστρέφεις και η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου; Μανιάζουν λες και τους επιτίθεσαι προσωπικά! Λες και τους θυμίζεις πόσα δεν τόλμησαν μέσα στη βολή τους.
Και να σου πω κι άλλο ένα μυστικό; Προσωπικά τους επιτίθεσαι αλλά δεν το έχεις πάρει χαμπάρι. Γιατί κέρδισες μάχες που δεν ήξεραν καν πως τις δίνεις. Στάθηκες όρθιος όταν βάραγε ο γιαραμπής απο χίλιες μεριές. Γιατί τόσο καιρό, τους έδωσες το ελεύθερο να σε κατηγορούν και να είσαι ο κακός στο παραμύθι τους. Και τώρα, πρέπει ή να αλλάξουν παραμύθι ή να βρουν άλλο κακό!
Άκου και το τελευταίο! Τη μάχη θα την χάσεις μόνο αν δεν την δώσεις. Όταν την δώσεις όμως, στο τέλος της, χάσεις, κερδίσεις, να είσαι περήφανος που την έδωσες.
Κι αν είσαι νικητής, μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα γιατί η ζωή, έχει περίεργους τρόπους να σε επαναφέρει.
Με ταπεινότητα κι ευγνωμοσύνη..
