Την πιο μεγάλη αλήθεια στη ζωή, την λένε αγάπη

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη.

Από μικρή με έμαθαν να λέω την αλήθεια. Αλήθειες όμως που δε πληγώνουν, καθημερινές, μακιγιαρισμένες ή ξεκάθαρες που δε μπορούν να σκοτώσουν μονάχα να γρατζουνίσουν.

Η πιο μεγάλη αλήθεια εκεί που τρίζουν τα δόντια σου, τρέμουν τα χείλη σου και αλλάζει η φωνή σου. Όταν δακρύζεις, όταν δειλιάζεις και θες να εκραγείς. Η πιο μεγάλη αλήθεια ειν’ η αγάπη.

Σε κάθε εξίσωση χρειάζονται δύο κλάσματα. Το πρώτο το έμαθα καλά. Το δεύτερο με δυσκόλεψε. Δε μπόρεσα να καταλάβω όσο περνούσε ο καιρός γιατί πρέπει να πληγώνουμε όταν αγαπάμε.

Δε γίνεται η αγάπη να πονάει, να κάνει τις πληγές να τσούζουν μόλις τις ακουμπάμε. Η αγάπη θέλει αγάπη, θέλει κότσια και τσαγανό. Δε θέλει φόβο. Δε θέλει δειλία. Δε θέλει ψέμα.

Η αγάπη όμως για να γίνει αγάπη πρέπει να κάνει βήμα βήμα τον περίπλου του Οδυσσέα. Να γνωρίσει τη μάγισσα εκείνη που με θέλγητρα σε κρατάει κοντά της. Να γευτεί το ζουμερό λωτό κι ύστερα να μετανιώσει για τη λήθη…

Όσο περνάει ο καιρός από «κανένας» γίνεται «αγάπη». Μες στο ταξίδι σκαλίζει με κόπο ένα ένα τα γράμματά της.

Όταν φτιάξεις την ταυτότητά της δε φοβάσαι. Γνωρίζεις όλα τα υλικά της, όλες τις γεύσεις της. Όλες τις ηδονές και όλους τους πόνους που πέρασε μέσα στη νύχτα.

Η αγάπη κρύβει μέσα της και ψέματα και αλήθειες. Εσύ όμως διαλέγεις τι θα πεις και πώς θα το πεις. Ξέρεις την ιστορία της. Εσύ την έγραψες με τη βοήθεια της Μούσας σου που πάντα σε ακολουθεί ο, τι κι αν κάνεις, όπου κι αν είσαι.

Ακόμα και με μάτια κλειστά τη βλέπεις μπροστά σου σαν φάντασμα που σε στοιχειώνει. Το φαγητό, το νερό, η μουσική είναι άγευστα μακριά της.

Όταν είναι κοντά σου σε πνίγει. Η θηλιά είναι τόσο σφιχτή που ίσια ίσα μπορείς και αναπνέεις. Ξέρεις όμως ότι δεν είσαι μόνος. Ποτέ σου δεν ήσουν, γιατί έμαθες να νοιάζεσαι και να σκοντάφτεις. Να σκοντάφτεις σε κάθε πέτρα, σε κάθε τσαλικάκι και να ξανασηκώνεσαι πιο δυνατός, πιο ώριμος, πιο «εσύ».

Μέσα απ’ τον άλλο γίνεσαι «εσύ». Ένα «εσύ» κατάδικό σου. Ένα «εσύ» μόνο για σένα…

LoveLetters