Την λαχτάρα να σε ξαναδώ, πώς θα την νικήσω;

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου 

Την λαχτάρα να σε ξαναδώ, πώς θα την νικήσω;
Εγώ εδώ και εσύ εκεί.
Και κανένας να έχει την διάθεση να πλησιάσει τον άλλον.
Παράγινε το κακό και έσπασες τα όριά μου.
Πόσο θα ‘θελα να σε ξαναδώ, πόσο θα ‘θελα να σ’ αγγίξω.
Αλλά κάθε φορά που φεύγεις μακελεύεις τον εγωισμό μου.
Κι αυτό μετά από τόσο καλά που σου φέρθηκα.
Μετά απ’ όλα όσα ζήσαμε άξιζα ένα καλύτερο τέλος.
Κάτι που να μην διαμελίζει την αξιοπρέπειά μου.
Κι όμως ακόμη και μετά από όλα αυτά η λαχτάρα μου να σε ξαναδώ είναι τόσο μεγάλη που με πνίγει.
Πνίγομαι και δεν μπορώ να ανασάνω κάποιες φορές που μου λείπεις πάρα πολύ.
Και δεν ξέρω πώς να το πολεμήσω αυτό.
Με πνίγουν και τα λόγια που δεν μπόρεσα ποτέ να σου πω.
Παλεύω με την σκιά σου.
Δεν μπόρεσα ποτέ να απομακρυνθώ, να αποφύγω την σκιά σου.
Ήτανε πάντοτε τόσο έντονη η παρουσία σου, που σχεδόν σε μύριζα γύρω μου.
Πόσο πολύ μου λείπεις, πόσο φωνάζει η λαχτάρα μου να ‘ξερες.
Σε έψαχνα όλη μέρα σήμερα, έσπασα κάθε τοίχο στην μοναξιά μου.
Να σε μυρίσω ήθελα σήμερα, να πάρω το άρωμά σου.
Θέλω να μπορώ να αντέχω μακριά σου γαμώτο μου.
Πώς γίνεται να σου έχω τόσο τρελή λαχτάρα;
Πώς γίνεται ρωτάω τον εαυτό μου, να τον βλέπεις και να σου κόβονται τα γόνατα;
Υπήρχαν στιγμές που καταριόμουν όλα αυτά που αισθανόμουνα για σένα.
Ήτανε οι στιγμές που με πλήγωνες βαθιά.
Και είχα τύψεις για όλα τα συναισθήματα που μου γεννούσες.
Θυμός, απόγνωση, απογοήτευση, παράνοια, τρέλα.
Τρελαινόμουν και δεν είχα ένα χέρι βοήθειας, κάποιον να με καταλάβει.
Γιατί είμαι το ποτάμι σου που μέθυσε από έρωτα.
Σκύψε πάνω μου για να σε κάνω να μου μοιάσεις.
Κολύμπησε μέσα μου να νιώσεις πως τρέμω.
Πως τρέμω απ’ την λαχτάρα μου για σένα.
Αγάπησε με να σε συντρέξω να ουρλιάζεις.
Γιατί δεν καταλαβαίνεις ότι μόνο για εσένα ανασαίνω;
Χωρίς εσένα δεν καταπίνω ούτε το σάλιο μου.
Με πνίγει η ατμόσφαιρα όταν δεν είσαι δίπλα μου.
Μου τελειώνει το οξυγόνο όταν δεν σε βλέπω.
Εδώ θα μείνω να αναζητώ τις πιο κρυφές στιγμές μας,
να τις καρφώνω μέσα σου ,για να ‘χεις να θυμάσαι
πώς είναι τελικά η φλόγα της ψυχής μου.
Δεν έχει σημασία που εσύ έφυγες χωρίς να πεις τίποτα, δεν έχει σημασία που δεν μπόρεσα να σου πω κάποια πράγματα.
Σημασία έχει όλα αυτά που πρόλαβα να σου πω και νοιώθω περήφανη για όλα αυτά που ένοιωσα.
Κι όλα αυτά μες στο μυαλό μου που δεν σταμάτησε λεπτό να σε σκέφτεται.
Μα για πες μου, την λαχτάρα να σε ξαναδώ, πώς θα την νικήσω;