Την λένε ευτυχία κι έχει τα πιο απλά συστατικά..

Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου.

Κάτι από ελευθερία. Για να την καταλάβεις όμως πρέπει πρώτα να ζήσεις αιχμάλωτος των θέλω σου, των ταμπού σου, των επιλογών που κάνουν άλλοι για σένα.

Χαρά, αρά και να βιώσεις πρώτα τη λύπη, να την κάνεις φίλη σου, ίσως και κολλητή σου. Τα δάκρυα και τα χαμόγελα είναι οι 2 όψεις του νομίσματος. Το ένα διαδέχεται το άλλο. Συμπληρωματικά και υποκατάστατα.

Ουσία, αλήθεια. Έρχεται χέρι χέρι με την επιφάνεια, το ψέμα, την υποκρισία. Μόνο αν έρθεις σε επαφή μαζί τους μπορείς να την εκτιμήσεις, αναζητήσεις, αναγνωρίσεις.

Λίγα θέλω, λίγα και καλά. Προαπαιτεί να τα θες όλα ή να θες πολλά. Να τα αποκτάς και να θες περισσότερα. Ακόμη και τότε κάτι να σου λείπει. Να νιώθεις κενός. Να θες και άλλα, αλλά το κενό να μη γεμίζει. Ματαιοδοξία, υλισμός. Πρέπει να χαθείς στα πολλά για να βρεις αυτά τα λίγα που αξίζουν.

Κότσια/τόλμη. Υπήρξες δειλός, άφησες να σου φύγουν πράγματα/άνθρωποι μέσα από τα χέρια και δεν τους κυνήγησες. Δεν πήρες ρίσκα γιατί επέλεξες την πεπατημένη, λειτούργησες εκ του ασφαλούς, οδήγησες με ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Τώρα μπορείς απλά να τα κάνεις όλα αντίθετα.

Όνειρα. Έζησες και χωρίς αυτά όταν δεν ήλπιζες σε τίποτα.

Έναν προορισμό που να επιδιώκεις να φτάσεις για να μάθεις ότι δεν είναι αυτό που μετράει τελικά, αλλά το ταξίδι μέχρι αυτόν.

Ηρεμία, αρμονία με τον εαυτό και τους γύρω μας. Τη χρειάζεται η ψυχή για να ανασάνει.

Αισιοδοξία. Όλα βαίνουν καλώς και αν όχι, κάποιος λόγος υπάρχει γι’ αυτό. Χ Α Μ Ο Γ Ε Λ Α

Η ευτυχία δεν είναι λοιπόν εύνοια της τύχης για προνομιούχους αλλά στιγμές.
Μπορούμε να την αγγίξουμε, κυνηγήσουμε, διεκδικήσουμε, κατακτήσουμε.

Πηγή