Την καλύτερη εκδίκηση, στην σερβίρει πάντα η ίδια η ζωή
Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη
Η εκδίκηση λένε πως είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Πόσο κρύο δηλαδή; Συνήθως, όταν έχει σταματήσει να σε νοιάζει το αν θα εκδικηθείς το άλλον, τότε κρίνει το σύμπαν πως εν τέλει ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κι επιτέλους η πολυπόθητη εκδίκηση θα λάβει χώρα. Εγώ πάντως σαν γνήσια σκορπίνα την εκδίκηση τη θέλω καυτή, να καίει, να είναι άμεση και αποτελεσματική, να τον τσουρουφλίσει τον άλλον και να τον κάνει να τρέχει και να μην ξέρει από πού να κρυφτεί! Δυστυχώς, όμως, το σύμπαν δεν λαμβάνει ποτέ υπόψην του τι θέλω εγώ και πάντα δρα με τους δικούς του ρυθμούς και τους δικούς του τρόπους.
Εσένα δεν θεωρώ ότι ακόμα σε εκδικήθηκα. Κι ας πέρασε τόσος καιρός από τον χωρισμό μας. Κι ας μεσολάβησαν τόσες ζωές ανάμεσά μας! Εσύ πλέον θα πρέπει να έχεις ξεχάσει τα χούγια μου και τα σημάδια του κορμιού μου. Μπορεί να έχεις ξεχάσει ακόμα και πράγματα πάνω μου τα οποία όταν βάδιζες την σχέση μας προς το τέλος της να σε ενοχλούσαν και να σε εκνεύρισαν. Μη σε παραξενεύει… Το ίδιο συνέβη και με εμένα. Απλά εγώ ακόμη δεν έχω ησυχάσει πλήρως από την φυγή σου. Δεν νιώθω πως επήλθε το πλήρωμα του χρόνου ούτε πως όλα μπήκαν στην θέση τους. Θεωρώ πως το κάρμα με ξέχασε και για την περίπτωσή σου έκανε μια εξαίρεση και δεν σου έκανε τίποτε!
Δεν ξέρω πως βίωσες εσύ τον χωρισμό μας. Πιστεύω πάντως πως δεν σε ταλαιπώρησε πολύ. Συνήλθες άμεσα και γρήγορα έτρεξες σε νέες αγκαλιές. Εγώ πάλι, πέρασα νύχτες ατέλειωτες γεμάτες αλκοόλ, μοναξιά και αϋπνία μέχρι να καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου ξανά. Μέχρι να καταφέρω να με αγαπήσω και πάλι. Γιατί βλέπεις με έκανες να πιστεύω ότι ήμουν πολύ μικρή, πολύ λίγη για σένα και τον οποιονδήποτε άλλο και για το λόγο αυτό και δεν μου άξιζε η αγάπη σου… Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως ο λίγος ήσουν εσύ γιατί δεν άντεχες την καθημερινότητα της σχέσης παρά αποζητούσες συνεχώς κάτι καινούριο από φόβο μήπως το καθημερινό σου ζητήσει κάτι παραπάνω, κάτι πιο μόνιμο και σταθερό και τότε πως θα το άντεχες να συνεχίσεις;
Όχι, όχι… Δεν ήσουν εσύ για τέτοια. Δεν ήσουν εσύ για μονιμότητα και οικογένεια. Κι ας δήλωνες παντού το καλό παιδί, ο «σχεσίτης», ο σταθερός και ώριμος, έτοιμος για οικογένεια. Εδώ δεν μπορούσες να διαχειριστείς την ζωή σου, πως θα διαχειριζόσουν την κοινή μας ζωή και κυρίως την ζωή του επερχόμενου παιδιού μας; Προτίμησες να φύγεις από όλους και από όλα, γιατί για σένα δεν έχουν σημασία οι ψυχές και οι άνθρωποι παρά μονάχα ο εαυτός σου. Έτσι «άδειασες» εμένα, «άδειασες» και το παιδί μας…
Για αυτό σου λέω. Ακόμα δεν πιστεύω πως σε έχω εκδικηθεί. Δεν έχει έρθει για εσένα το πλήρωμα του χρόνου. Θα έρθει ωστόσο, το ξέρω. Κι ας άργησε πολύ. Κι ας έπαψα να φτιάχνω σενάρια στο κεφάλι μου για το τι θα συμβεί όταν και αν…. Για το πώς και το πότε… Δεν μπορεί να σε ξεχάσει έτσι η ζωή! Το κάρμα θα επέμβει και θα τα ισορροπήσει! Το μόνο που θέλω είναι να μάθω απλά ότι έγινε, ότι επήλθε. Για να νιώσω μέσα μου αυτό το αίσθημα της δικαίωσης! Τίποτε άλλο…