Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Με συγκινεί η ευγένεια, γιατί είναι αρετή.
Η αγένεια και η μικροψυχία δεν με αφορούν.
Μπορώ να πω απόλυτα πως με εκνευρίζουν κιόλας.
Γιατί πρέπει να είσαι τόσο σκατόψυχος, ειδικά σε εμένα που ήμουνα σπαθί απέναντί σου;
Γιατί φέρθηκες τόσο ανέντιμα όταν ήξερες ότι έχω ριγμένες τις άμυνές μου;
Γιατί πολλές φορές πειράχτηκα, αλλά με ένα δεν πειράζει ΄τα ξεπερνούσα.
Αλλά έφτασε το συχώριο στο αμήν και δεν σε συγχωρώ τώρα.
Την ψυχή μου πλέον δεν μπορείς να την αγγίξεις.
Κι όλα αυτά τα ήξεις αφίξεις δεν τα μπορώ πλέον.
Γιατί την αληθινή γυναίκα μάγκα μου δεν την κερδίζεις με αδιαφορία.
Η αληθινή γυναίκα δεν ξεπουλιέται κι ούτε εξαγοράζεται.
Την κερδίζεις με καθαρή ψυχή, με εκτίμηση και ενδιαφέρον.
Μετανιώνω που σ’ άφησα να αγγίξεις την ψυχή μου.
Μετανιώνω που είπα τόσα ναι που με κάρφωσαν με δηλητήριο.
Κι εγώ σταμάτησα πλέον να ανέχομαι.
Και δεν έχεις δει χειρότερο τέρας από ένα υπομονετικό άνθρωπο που σταματάει να ανέχεται.
Γιατί κάποτε σταματάς να είσαι καλός μαλάκας και επιλέγεις σε ποιους πλέον θα είσαι καλός.
Το μαλάκας μας τελείωσε.
Γιατί με πλήγωσες βαθιά.
Και ξέρεις μια αληθινή γυναίκα με ήθος όταν την πληγώσεις σου κερνάει τα αισθήματά της κι εξαφανίζεται.
Και ποτέ δεν ξαναβλέπεις το πρόσωπό της.