Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Την αγάπη που σου δίνεται, φρόντισε να την κρατήσεις. Και κυρίως, μη τη θεωρήσεις ποτέ δεδομένη. Γιατί, πίστεψέ με, τίποτα δεν φθείρει πιο γρήγορα μια σχέση από τη βεβαιότητα πως «δε θα φύγει ποτέ». Όλοι φεύγουν. Ακόμα κι αυτοί που ορκίζονται πως δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εσένα. Ακόμα κι εκείνοι που σε κοιτούν σαν να είσαι το κέντρο του κόσμου τους.
Η αγάπη, βλέπεις, δεν είναι για πάντα. Δεν είναι καν εύκολη. Θέλει δουλειά, προσοχή, ενδιαφέρον. Θέλει να τη φροντίζεις όπως φροντίζεις ένα φυτό — με λίγο νερό κάθε μέρα, όχι με πλημμύρα μια φορά τον μήνα. Κι εσύ, αν νομίζεις πως θα ανθίζει χωρίς κόπο, γελιέσαι. Γιατί ό,τι δεν το προσέχεις, μαραίνεται. Κι όταν μαραθεί, μην ψάχνεις ευθύνες στον άλλον. Το άφησες εσύ να διψάσει.
Την αγάπη που σου δίνεται, μη την παίζεις στα ζάρια. Μην τη μετράς με likes, με stories και με εγωισμούς. Δεν είναι νίκη να κάνεις τον άλλον να ζηλεύει· είναι ήττα. Η μεγαλύτερη. Γιατί όταν χρειάζεσαι χειροκρότημα για να νιώσεις ότι αξίζεις, τότε έχεις ήδη χάσει. Και όχι, δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι να αντέχουν τα ξεσπάσματά σου, τις άμυνές σου, τα «έτσι είμαι εγώ». Όταν κάποιος επιλέγει να μείνει, μην του κάνεις τη ζωή φυλακή.
Μάθε να λες «ευχαριστώ» σε όποιον σε αγαπάει καθαρά. Είναι σπάνιο, μην το προσπερνάς. Να εκτιμάς εκείνον που σε ακούει χωρίς να σε διορθώνει, που σε βλέπει κουρασμένο και δε φεύγει, που σου κρατάει το χέρι χωρίς να ρωτάει «μέχρι πότε». Αυτούς να κρατάς.
Η αγάπη δεν χρειάζεται πανηγυρισμούς· χρειάζεται αλήθεια. Δεν ζητά τέλειους ανθρώπους, ζητά παρόντες. Αυτούς που δεν φοβούνται να φανούν ατελείς, αλλά επιλέγουν να μένουν.
Κι αν ποτέ σου δοθεί αγάπη, κράτα την σαν κάτι ιερό. Όχι γιατί δε θα ξαναβρείς — αλλά γιατί αυτή εδώ είναι τώρα. Και το «τώρα», όταν το χάσεις, δεν ξανάρχεται ποτέ με την ίδια καρδιά.
