Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
«Για πόσο κρατάει το για πάντα;» ρώτησε η Αλίκη.
«Μερικές φορές, μόνο μια στιγμή» απάντησε η Καρδιά.
Κι αυτό ακριβώς υπήρξαν κάποιοι, έτσι δεν είναι; Μια στιγμή. Εκείνη η παύση ανάμεσα σε δύο ανάσες, εκείνο το βλέμμα πριν χαθεί, εκείνο το άγγιγμα που δεν έγινε ποτέ αρκετό. Μια στιγμή που έμοιαζε με «για πάντα» μέχρι που δεν έμοιαζε πια.
Ρωτάς αν υπάρχει μαγεία. Αν υπάρχει λαγουδότρυπα να πέσουμε μέσα, να εξαφανιστούμε από όλα.
Όχι. Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά.
Υπάρχουν μόνο λάθη, εγωισμοί, κουβέντες που δεν έπρεπε να ειπωθούν και αγάπες που σκορπίστηκαν στον αέρα πριν καν προλάβουν να γίνουν καταφύγιο.
Και τώρα; Τώρα κοιτάζεις πίσω, το ξέρω. Σαν να ψάχνεις τα ψίχουλα που άφησες στον δρόμο για να ξαναβρείς τη διαδρομή προς εκείνο που για μια στιγμή έμοιασε μαγικό «για πάντα».
Δεν υπάρχουν πια τα ψιχουλάκια. Τα πήρε ο αέρας.
Το «για πάντα» δεν είναι υπόσχεση. Είναι μια στιγμή μέσα στο χρόνο, που κλείνεις τα μάτια και πιστεύεις στα θαύματα.
Δεν είναι για θνητούς, το «για πάντα», σου είπα κάποτε και γέλασες. Θυμάσαι;
Έτσι, για εμάς, κράτησε όσο άντεξες να μένεις και όσο άντεξα να σε κρατάω.
Τελικά, κρατάει λίγο. Κρατάει μέχρι να σταματήσει.
Κι εσύ, σταμάτησες πρώτη, είπε η Καρδιά..