Τελικά, ποιος μένει όταν όλα καθαρίσουν;

Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης

Κι έρχεται εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς πόσα έδωσες, τι μοιράστηκες, πόσο αφέθηκες για ανθρώπους που πίστεψες ότι σου άξιζαν. Νόμιζες πως ήταν το καλύτερο που σου είχε συμβεί και άνοιξες την ψυχή σου. Πάλεψες να κρατήσεις αυτό που είχατε, έδειξες υπομονή, γιατί έτσι πίστευες πως πρέπει να είναι οι σχέσεις – με κόπο, χρόνο και αφοσίωση.

Θυσίαζες στιγμές, συναισθήματα και αντοχές με ελπίδα ότι θα έχει αποτέλεσμα. Κι ας έκανες συμβιβασμούς και υποχωρήσεις που σε έφθειραν. Γιατί; Γιατί ήθελες να πετύχει, ήθελες να πιστεύεις πως το “μαζί” αξίζει όσα έχεις να δώσεις.

Αλλά το “εμείς” δεν είναι ατομικό παιχνίδι. Αν ένας μείνει πίσω ή αποτραβηχτεί, το όλο οικοδόμημα διαλύεται. Μπορεί να δίνει ο ένας παραπάνω, να θυσιάζει κάτι περισσότερο, αλλά χρειάζεται και ο άλλος να είναι παρών, να μην κρύβεται. Αληθινές είναι οι σχέσεις που χτίζονται με ανιδιοτέλεια, όχι εκείνες όπου ο ένας παίρνει κι ο άλλος αδειάζει.

Συχνά μπερδεύουμε τον αληθινό έρωτα με επιφανειακές εκδοχές που καταλήγουν να μας πληγώνουν. Και όταν ξυπνάμε, μετανιώνουμε για το πόσα δώσαμε σε λάθος ανθρώπους, πόσο επενδύσαμε σε κάτι που δεν είχε αξία. Θυμώνεις τότε με τον εαυτό σου που πίστεψε σε αυτούς και απογοητεύεσαι.

Και όταν ο σωστός άνθρωπος εμφανίζεται στη ζωή σου, η απογοήτευση γίνεται δυσπιστία. Αρχίζεις να σκέφτεσαι πόσο λάθος τα είχες δει όλα πριν, πόσα έδωσες σε εκείνους που δεν άξιζαν. Πίστευες πως ήταν το καλύτερο που μπορούσες να έχεις, μέχρι που ανακαλύπτεις ανθρώπους που αξίζουν πραγματικά, κι όμως είχες σκορπίσει τον εαυτό σου σε αδιάφορες καρδιές.

Στον απολογισμό σου, μένουν τα σημάδια και η εμπειρία. Και η ερώτηση παραμένει: Τελικά, ποιος μένει όταν όλα καθαρίσουν;