Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος!
Το έχεις σκεφτεί ποτέ;
Εμένα είναι μόνιμη σκέψη μου. Κάθε ημέρα σκέφτομαι πόσο πολύ γρήγορα περνάει ο χρόνος.
Έρχονται τα καλοκαίρια, οι χειμώνες και φεύγουν σαν το νερό.
Λέμε πότε θα έρθει το καλοκαίρι; Και έρχεται και φεύγει με την πρώτη βουτιά στη θάλασσα. Σαν το κύμα να το παίρνει μαζί του με κάθε του παφλασμό.
Πάντα θυμάμαι τη γιαγιά μου να λέει αυτήν την κουβέντα. Μεγάλωσα και εγώ και τη θυμάμαι κάθε ημέρα. Στο διάλλειμά μου για τσιγάρο στη δουλειά, στις δουλειές του σπιτιού, τα Σαββατοκύριακα. Πάντα! Όχι μόνο σε γενέθλια, γιορτές, Χριστούγεννα και τα λοιπά αλλά κάθε μικρή άχρωμη ημέρα.
Να το το λάθος; Το διακρίνεις;
Άχρωμη; Καμία ημέρα δεν είναι άχρωμη αγάπη μου. Αν μόνο την κάνεις εσύ. Αν μόνο εσύ την βαφτίσεις έτσι.
Ο χρόνος είναι εδώ και είναι δικός σου. Δικός σου για να περνάς τις ημέρες σου σαν να είναι οι πιο όμορφες και πάντα μοναδικές.
Η κάθε ημέρα σου δίνει ξεχωριστές στιγμές που δεν θα βρεις ξανά στην επόμενη. Η κάθε ημέρα είναι μοναδική!
Μοναδικές τις κάνουμε εμείς τις ημέρες μας. Ότι έρχεται έρχεται για κάποιο λόγο. Ότι περνάει περνάει από τη ζωή μας για κάποιο λόγο. Έρχεται για να μας δώσει εμπειρίες και για να μας κάνει να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη ζωή με δύναμη.
Η κάθε ημέρα είναι μια νέα εμπειρία για το μέλλον της ζωής μας.
Μην την περνάς έτσι λοιπόν ανιαρά και άχρωμα. Μόνο που ξυπνάς το πρωί και αντικρίζεις αυτό το όμορφο καταγάλανο ουρανό αρκεί.
Δώσε της χρώμα και βάλε στόχους και όνειρα σε πραγματικότητα. Περνάνε πολύ γρήγορα οι ώρες, οι μέρες , οι μήνες και ου το κάθε εξής. Μην την αφήνεις έτσι χωρίς πάθος, όνειρα, έρωτα, αγάπη. Μάθε πρώτα να ευχαριστιέσαι το κάθε σου λεπτό. Δεν θα είναι ίδιο με το επόμενο και δεν θα έρθει πάλι το ίδιο.
Μάθε να γελάς δυνατά, να δίνεις, να παίρνεις να λες σ’ αγαπώ και όλα αυτά πραγματικά και αληθινά βγαλμένα μέσα από την καρδιά σου.
Πόσες φορές δεν έχουμε πει αχ και να ήμουν πάλι στα εφηβικά μου χρόνια; Όμως η κάθε ηλικία και η κάθε ημέρα είναι όμορφη και διαφορετική από την προηγούμενη.
Είναι όμορφα να περνάνε τα χρόνια μας με τα όμορφα και τα άσχημα. Είναι άσχημο όμως να μην ζούμε. Να μην ζούμε τις ημέρες που μας δίνει απλόχερα με χαμόγελα και αισιοδοξία. Είναι άσχημο να παραπονιόμαστε το πρωί που ξυπνάμε για να πάμε στη δουλειά όταν άλλοι άνθρωποι δεν έχουν καν δουλειά. Όταν άλλοι άνθρωποι παλεύουν για να ζήσουν και εμείς έχουμε τον αέρα στα ρουθούνια μας και τον ουρανό στα μάτια μας.
Ξύπνα, ύψωσε το κεφάλι σου, πάρε βαθιές τζούρες αέρα να φτάσει μέχρι το στομάχι σου και μετά κοίτα το μπλε του ουρανού και χαμογέλα. Ας είναι και γκρι ο ουρανός, ποιον νοιάζει! Περνάει χρόνος και πίσω δεν γυρνάει!
Νιώσε την ημέρα κάνε τον χρόνο να σταματήσει εκεί που θέλεις και πες πως όλα θα πάνε καλά.
Μα πώς να μην πάνε;
Ξύπνησες, ζεις και πας να αντιμετωπίσεις την νέα ημέρα με το μεγαλύτερο σου χαμόγελο. Ότι κακό πάει να έρθει θα σκάσει με τη μούρη πάνω σε αυτό το υπέροχο χαμόγελό σου. Θα φοβηθεί και θα εξαφανισθεί.
Ποια ημέρα λοιπόν είναι άχρωμη;
Η δικιά σου πάντως όχι!
Το χαμόγελό σου μόλις έχει βγάλει όλα τα ουράνια τόξα του κόσμου!
