Τα σ’αγαπώ να μου τα λες με πράξεις. Από λόγια χόρτασα..

Γράφει η Φλώρα Σπανού.

Πολλές φορές λέμε ότι αγαπάμε κάποιον, όμως  κατά πόσο το εννοούμε; Πριν πεις  το «σ’ αγαπώ» σκέφτηκες ποτέ τι έχεις κάνει για τον άνθρωπο που λες ότι αγαπάς; Γιατί στα λόγια όλοι είμαστε καλοί, με τις πράξεις όμως τι γίνεται;

Γιατί η αγάπη φίλοι και φίλες μου δεν μετριέται στα λόγια αλλά στις πράξεις. Κι αν δεν εκφράσεις σε έργα αυτά που αισθάνεσαι για τον άλλον ποιο είναι το νόημα τότε  να του λες αυτό το ακριβοθώρητο το  «σ’ αγαπώ»;

Παλαιότερα οι άνθρωποι συνήθιζαν πρώτα να εκφράζουν τα συναισθήματά με τις πράξεις τους και μετά να λένε στον άλλον  «σ’ αγαπώ». Τότε αν ένας άντρας ή μία γυναίκα αγαπούσε κάποιον  το εξέφραζε με γράμματα,  με απεσταλμένους, με καντάδες και με διάφορα άλλα τεχνάσματα. Τώρα πάνε αυτά. Όλα γίνονται πλέον σχεδόν μηχανικά και οι περισσότεροι εκφράζονται μέσα από τα social media. Όλα έχουν καταντήσει ανούσια, αδιάφορα και  άκρως αντί-ρομαντικά.

Για αυτό σου λέω αγάπα με έργα. Αγάπα με πράξεις. Δώσε πλούτο στην αγάπη σου. Δώσε της φτερά για να πετάξει. Μην την αφήσεις να βασίζεται μονάχα σε φούμαρα και σε μεταξωτές κορδέλες.

Πώς μπορείς να λες σε έναν άνθρωπο «σ’ αγαπώ» τη στιγμή που δεν  μπορείς να αφήσεις το σπίτι σου και να τον ακολουθήσεις ακόμη και μέχρι το φεγγάρι;

Πώς μπορείς και λες «σ’ αγαπώ» όταν στα μελλοντικά σου σχέδια αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει.

Πώς μπορείς και λες «σ’ αγαπώ» όταν κάθε πρωί φεύγεις από το σπίτι και δεν  λες ούτε μια καλημέρα. Όταν συναντάς τον άνθρωπό σου μετά από τόσες ώρες δουλειάς και δεν του δίνεις μία αγκαλιά κι ένα φιλί;

Πώς μπορείς και λες «σ’ αγαπώ» όταν τα βράδια που ξαπλώνεται του/της  γυρνάς την πλάτη.

Πως μπορείς και λες «σ’ αγαπώ» που όταν μαλώνετε ακόμη κι αν ξέρεις πως έχεις άδικο δεν καταδέχεσαι να πεις «συγνώμη».

Πώς μπορείς και λες «σ’ αγαπώ» όταν θέλεις πάντα να γίνεται το δικό σου.

Πως μπορείς να λες «σ’ αγαπώ « όταν τα θες όλα δικά σου και δεν μοιράζεσαι τίποτα.

Πώς μπορείς και λες το «σ’ αγαπώ» όταν σε ρωτάει «με αγαπάς» κι εσύ το σκέφτεσαι πριν  απαντήσεις.

Πώς μπορείς και λες «σ’ αγαπώ» τη στιγμή που τον κοιτάζεις στα μάτια και ξέρεις πως είναι ψέμα; Γιατί στην ουσία ποτέ δεν έκανες κάτι για να του το δείξεις.

Πώς μπορείς και λες «σ’ αγαπώ» όταν καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας δεν σκέφτηκες να κάνεις ένα πράγμα για να κάνεις χαρούμενο αυτόν που υποτίθεται ότι αγαπάς. Θα μου πεις βέβαια πολλές έγνοιες και σκοτούρες υπάρχουν ήδη στο κεφάλι μας  το να κάνουμε τον/την σύντροφό μας ευτυχισμένο/η θα σκεφτούμε; Δεν μας έφτανε που όλη η μέρα μας πήγε στραβά από το πρωί; Κι όμως όταν αγαπάς κάποιον τραβάς μια κουρτίνα για λίγο και σκέφτεσαι και τον άλλον. Μία μονάχα ερώτηση αρκεί. «Αγάπη μου πως πήγε η μέρα σου σήμερα; Η δική μου πάντως ήταν τραγική!» Πιστεύω πως μέσα από το διάλογο και τη συζήτηση θα σκάσει κάπου κι ένα χαμόγελο, ίσως και ένα χάδι, ένα φιλί ή μία αγκαλιά.

Πρέπει να δείχνουμε στον άλλον ότι τον αγαπάμε και να μην θεωρούμε αυτονόητο το γεγονός ότι ο άλλος το ξέρει. Ποτέ η αγάπη δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Γιατί τότε θα χάσει την αξία της. Πάντα πρέπει να την εκφράζουμε μέσα από τις πράξεις μας για να μην  γίνει ποτέ  εκείνο το ρούχο που θα το φορέσουμε μία μονάχα φορά και μετά θα το ξεχάσουμε στην ντουλάπα. Πρέπει να πολυφορεθεί και να ξεθωριάσει από τα πολλά πλυσίματα. Να βγάλει όλα του τα χρώματα και να μεστώσει από τα αρώματα της αγάπης. Μόνο τότε θα είμαστε περήφανοι όταν θα το κοιτάμε, μόνο τότε θα είμαστε περήφανοι όταν θα το κοιτάνε, γιατί θα λένε πως αυτό το ρούχο πλύθηκε και φορέθηκε τόσες φορές και ωστόσο  άντεξε στο πέρασμα του χρόνου, αφήνοντας ανεξίτηλα τα σημάδια του επάνω στις καρδιές εκείνων που το αγάπησαν και του δόθηκαν ανεπιστρεπτί και ολοκληρωτικά.

Για αυτό πρέπει να δείχνουμε την αγάπη μας με χίλιους τρόπους ώστε κάποτε να μπορέσουμε να την κοιτάξουμε περήφανα μέσα στα μάτια και  εκείνο το «σ’ αγαπώ» που θα ξεστομίσουμε να είναι βαθύ και έως πέρα για πέρα αληθινό.

Όπως είχε πει και ο Γάλλος συγγραφέας Λα Ροσφουκώ  «Η αγάπη, όπως και η φωτιά, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς συνεχή κίνηση και παύει να ζει μόλις πάψει να ελπίζει ή να φοβάται.»