Γράφει ο Chicco
Σου έδωσε τον κόσμο της. Όχι κομμάτια, όχι ψίχουλα, ολόκληρο τον κόσμο της.
Και τι έκανες εσύ;
Τον γκρέμισες. Τον διέλυσες. Τον διέλυσες ξανά και μάλιστα πάνω στα ίδια γαμημένα συντρίμμια που της άφησες την τελευταία φορά.
Γιατί αυτή δεν έμαθε. Σε πίστεψε. Σε συγχώρεσε. Σε δέχτηκε πίσω, ακόμα κι όταν όλοι γύρω της φώναζαν να το ξανασκεφτεί.
Αλλά δεν το ξανασκέφτηκε. Επειδή, για κάποιο λόγο, εσένα πάντα ήθελε.
Και εσύ τι έκανες;
Τη ρήμαξες για τα καλά αυτή τη φορά.
Συγχαρητήρια, μαλάκα. Κατάφερες να πάρεις μια γυναίκα που ακόμα πίστευε στην αγάπη και να τη μάθεις να αμφιβάλλει. Να την μάθεις να μην πιστεύει. Να την μάθεις να μην αγαπάει πια.
Να αμφιβάλλει για τις επιλογές της. Να αμφιβάλλει για τα συναισθήματά της. Να αμφιβάλλει για την ίδια την αξία της. Να αμφιβάλλει για το τι είναι η αγάπη.
Τη γέμισες με υποσχέσεις που δεν άντεχες να κρατήσεις. Της έδωσες ελπίδες που δεν σκόπευες να δικαιώσεις.
Και τώρα τι;
Θα πεις πως «δεν το ήθελες», πως «ζήλεψες», πως «δεν το έκανες επίτηδες».
Δεν έχει σημασία.
Γιατί η ζημιά έγινε.
Γιατί αυτή τη φορά, δεν θα κολλήσει τα κομμάτια της. Δεν θα προσπαθήσει να σε δικαιολογήσει, δεν θα προσπαθήσει να βρει το «γιατί».
Αυτή τη φορά, ρήμαξες το μόνο που δεν έπρεπε.
Την πίστη της. Στην αγάπη, στους ανθρώπους, στον εαυτό της.
Και αν υπάρχει κάτι πιο άδικο από το να διαλύεις κάποιον που σε αγαπάει, είναι να τον κάνεις να εύχεται να μην σε είχε αγαπήσει ποτέ.
Κι εκείνης, ήταν η τελευταία της φράση. “Εύχομαι να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ”.
