Συγγνώμη εαυτέ μου που δεν σε φρόντισα.

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Ξέρω. Ξέρω πως σε ταλαιπώρησα πολύ. Έκλαψα, φώναξα, έμεινα σιωπηλή, έβρισα. Ξέρω πως καμιά φορά ήμουν πολύ αυστηρή, πολύ σκληρή, πως σου γκρέμιζα τα όνειρα κι ας τα φτιάχναμε παρέα. Ξέρω πως δεν σε υποστήριξα κι ας ήμουν η μόνη που μπορούσε να το κάνει ειλικρινά.

Ξέρω εαυτέ μου πως δεν υπήρξα σωστή απέναντι σου. Πως τις πετρούλες που έβαζες για να μην χαθείς κάπου ανάμεσα στους λυγμούς και στις φωνές εγώ τις κλώτσαγα μακριά, πολύ μακριά, τόσο που στο τέλος έχανες τον δρόμο σου. Έμενες μόνος να ψάχνεις να βρεις κάπου να πιαστείς.

Ξέρω πως τις ελπίδες που έφτιαχνες με τόσο κόπο εγώ τις ποδοπατούσα σε κάθε ευκαιρία και με κάθε δικαιολογία. Ξέρω πως την στιγμή που ήθελες εμψύχωση εγώ το μόνο που έκανα ήταν να σε μειώνω, να σε βρίζω και να σε υποτιμώ. Ξέρω πως όταν καμιά φορά ονειρευόσουν ερχόμουν και πέταγα μαύρο καπνό πάνω στα ροζ σου σύννεφα.

Ξέρω πως δεν υπήρξα εκεί για σένα. Για τους άλλους. Πάντα για τους άλλους. Η καλύτερη υποστηρίκτρια, η καλύτερη φίλη, η καλύτερη σύμβουλος. Και για σένα; Τι έκανα εγώ για σένα;
Σε μείωνα, σε χλεύαζα, σε υποτιμούσα σε κάθε ευκαιρία. Σαν να μην άξιζες ούτε στάλα από την υποστήριξη, τη φιλία, την εμψύχωση μου.

Σαν να ήσουν ότι πιο ασήμαντο υπάρχει. Πάντα ερχόντουσαν πρώτοι οι άλλοι. Και σου έλεγα, “ε και τι έγινε; Κάτσε για λίγο στην άκρη, οι άλλοι έχουν σημαντικότερα προβλήματα από εσένα. Τα δικά σου δεν είναι προβλήματα. Ανοησίες είναι. Μην μιλήσεις, τους ζαλίζεις.”. Και καθώς στα έλεγα αυτά χανόταν κάθε φορά και ένα κομμάτι σου.

Κάπου ξεχνιόταν. Κάπου ανάμεσα στα κλάματα και τις φωνές. Κάπου ανάμεσα στα παράπονά σου, στις ανασφάλειές σου που δεν είχες κανέναν να τις καθησυχάσει. Στα διλήμματά σου που κανείς δεν σε βοήθησε να ξεπεράσεις γιατί μπροστά στα διλήμματα άλλων ήταν μηδαμινά.

Κάπου ανάμεσα στα πρωινά που ξυπνούσες και δεν ήθελες να σηκωθείς από το κρεβάτι γιατί ήξερες πως είναι μάταιος κόπος. Γιατί ήξερες πως και ετούτη η μέρα δεν θα έχει τίποτα διαφορετικό από την προηγούμενη ή την ημέρα πριν από αυτή. Γιατί ήξερες πως θα παραγκωνιστείς και θα θυσιαστείς στο βωμό της συμπαράστασης προς τους άλλους.

Κάπου ανάμεσα στα αναφιλητά σου και στη θλίψη σου που κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Κάπου ανάμεσα στα σημαντικότερα προβλήματα των άλλων που πάντα έμπαιναν πριν από τα δικά σου προβλήματα. Που έκλεβαν την δική σου θέση και στοιβάζονταν μπροστά σου ρουφώντας σου τον αέρα. Κλέβοντας σου κάθε φορά και λίγη από την αξιοπρέπειά σου. Θαβόσουν κάτω από στήλες προβλημάτων.

Άλλων προβλημάτων όχι των δικών σου. Γιατί τα δικά σου τα έκρυβες καλά. Τα καταχώνιαζες και περίμενες πότε θα ασχοληθώ λιγάκι έστω και μαζί τους. Και όσο χανόντουσαν τα κομμάτια σου χανόσουνα και εσύ στη θλίψη σου και εγώ απλώς κοιτούσα.

Κοιτούσα από μακριά. Φοβόμουν να πλησιάσω βλέπεις. Φοβόμουν την αντίδραση σου. Έπειτα από τόση αδιαφορία πως θα μπορούσα να σε πλησιάσω τείνοντας σου μία χείρα φιλίας;

Όμως όλα αυτά τελείωσαν. Τελείωσαν γιατί σε ταλαιπώρησα πολύ εαυτέ μου. Σε κατασπάραξα. Σε ρήμαξα. Δεν έχει μείνει ίχνος του ποια ήμουν πριν. Δεν έχει μείνει ίχνος ελπίδας. Ξέρεις καμιά φορά είναι πολύ πιο εύκολο να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα των άλλων παρά τα δικά μας.

Το να βοηθάς σου παρέχει μια ανακούφιση. Ανακούφιση γιατί μπορεί να μην μπορείς να λύσεις τα δικά σου προβλήματα αλλά αυτό δεν πάει να πει πως είσαι άχρηστος, γιατί λύνεις των άλλων. Και ξεχνιέσαι. Και ενθουσιάζεσαι που είσαι τουλάχιστον κάπου χρήσιμος αφού στη δική σου ζωή μόνο σαν κομπάρσος παίζεις.

Τελείωσαν όμως όλα αυτά. Από εδώ και στο εξής θα ασχοληθώ με εσένα εαυτέ μου. Σε παραμέλησα το ξέρω. Ήρθε λοιπόν η ώρα να επανορθώσω. Ξέρω δεν θα είναι εύκολο, μα θα κάνω μια προσπάθεια. Στο κάτω κάτω για να φτάσεις στην κορυφή πρέπει να πιάσεις πάτο. Και εσύ έπιασες πάτο καιρό τώρα. Ήρθε η ώρα να ανέβουμε λοιπόν.

Να σφίξουμε τα δόντια και να παλέψουμε τα προβλήματά μας. Ίσως να μην βρούμε αμέσως λύση. Ίσως να μην βρούμε καμία λύση. Μα τουλάχιστον θα τα έχουμε παλέψει. Μαζί. Δεν θα τα στοιβάξουμε σε μία γωνία κάνοντας πως δεν υπάρχουν, πως είναι ασήμαντα. Κι ας μας πουν εγωιστές. Ούτως ή αλλιώς ποιος δεν είναι εγωιστής πλέον; Από εδώ και στο εξής εγώ για σένα και εσύ για μένα. Για κανέναν άλλο εαυτέ μου. Για κανέναν!