Γράφει ο Γιώργος Αντωνιάδης
Στον έρωτα δεν υπάρχουν κανόνες. Δεν υπάρχουν «πρέπει», δεν υπάρχουν οδηγίες. Μόνο στιγμές. Στιγμές που σε αρπάζουν από το λαιμό, σε ταρακουνούν και σε αφήνουν χωρίς ανάσα. Είναι η μόνη μάχη που μπαίνεις χωρίς στρατηγική, χωρίς σχέδιο διαφυγής. Και αν δεν είσαι έτοιμος να χάσεις τον έλεγχο, τότε καλύτερα να μην μπεις καν στο παιχνίδι.
Ο έρωτας δεν ακολουθεί λογική. Δεν περιμένει να είσαι έτοιμος. Σε βρίσκει εκεί που δεν το περιμένεις, σου γκρεμίζει τις άμυνες και σου λέει: «Παίξε ή φύγε». Και όταν παίζεις, ξέρεις ότι δεν υπάρχει ισοπαλία. Ή θα κερδίσεις τα πάντα ή θα χάσεις τον εαυτό σου. Αλλά αυτό είναι που τον κάνει να αξίζει. Το ρίσκο, η τρέλα, η αδρεναλίνη.
Δεν υπάρχουν κανόνες γιατί δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Είναι στιγμές που δεν τις εξηγείς, μόνο τις ζεις. Το πρώτο βλέμμα που κόβει τον χρόνο στα δύο. Το άγγιγμα που ηλεκτρίζει το δέρμα σου. Το φιλί που κάνει τα πάντα γύρω σου να εξαφανίζονται. Στιγμές που σου θυμίζουν ότι είσαι ζωντανός. Ότι μπορείς να νιώθεις, να θέλεις, να πονάς.
Και ξέρεις το πιο παράξενο; Αυτές οι στιγμές δεν κρατούν για πάντα. Είναι περαστικές. Σαν αστραπές μέσα στη νύχτα. Έρχονται, σε φωτίζουν και μετά χάνονται. Αλλά αυτό είναι το μεγαλείο τους. Δεν χρειάζεται να κρατήσουν για πάντα. Αρκεί να σε αφήσουν σημάδια. Να σε αλλάξουν. Να σε κάνουν να καταλάβεις πως ό,τι κι αν συμβεί, αξίζει να τα ζήσεις όλα, μέχρι το τέλος.
Στον έρωτα δεν υπάρχουν κανόνες γιατί δεν μπορείς να τον βάλεις σε καλούπια. Είναι χαοτικός, απρόβλεπτος, ανεξέλεγκτος. Και αυτό είναι που τον κάνει αληθινό. Γιατί δεν τον ορίζεις εσύ· σε ορίζει αυτός. Και αν βρεθείς ποτέ να τον ζεις, μην προσπαθήσεις να τον τιθασεύσεις. Απλώς βούτα μέσα του. Άφησέ τον να σε πάρει, να σε ανεβάσει, να σε διαλύσει.
Γιατί στον έρωτα δεν κερδίζει αυτός που κρατά τους κανόνες. Κερδίζει αυτός που αφήνεται.