Γράφει η Τζένη Ζάικου
Στις χειρότερες μέρες μας δηλώσαμε “μια χαρά”. Μα τί παραφωνία της επικοινωνίας είναι αυτή; Ποιος και πώς μας έμαθε άραγε να εκμηδενίζουμε έτσι συναισθήματα που ορίζουν ολόκληρο το είναι μας, ακόμα κι αν είναι για μια στιγμή;
Πόσες λέξεις μπορεί να ελλοχεύουν πίσω από αυτές τις δύο, τόσες δα, λεξούλες; “Μια χαρά”…
Και για ποιο λόγο νιώθουμε πιο άνετα να πούμε ψέματα, από το να μοιραστούμε την αλήθεια;
Ίσως η αλήθεια να είναι επίπονη όταν την παραδεχόμαστε φωναχτά. Ίσως να πιστεύουμε ότι κανείς δεν θα νοιαστεί πραγματικά για την ψυχική και συναισθηματική μας κατάσταση, παρά μόνο αν κάτι σωματικό μαυρίζει τον ορίζοντα.
Ίσως ντρεπόμαστε εν τέλη που είμαστε άνθρωποι και όχι συνεχώς χαρούμενα και αποδοτικά ρομπότ.
Όπως και να ΄χει, εμείς χτίζουμε το κλουβί μας, μπαίνουμε μέσα και πετάμε το κλειδί. Εγκλωβιζόμαστε αυτοβούλως σε μια απομονωμένη ανυμπόρια.
Αναρωτιέμαι, πώς θα ξεφουρνίσεις μια μέρα τα μαντάτα, ότι τόσο καιρό υπέφερες και αγωνιζόσουν σιωπηλά και πως τώρα δεν αντέχεις άλλο πια;
Γιατί αυτή η μέρα θα έρθει, να είσαι σίγουρος. Θα έρθει ‘κείνη η στιγμή που η σιωπή θα γίνει βροντερή οργή κι ο πόνος φωνή και δάκρυ.
Και θα γυρίσεις μια μέρα και θα τους ρωτήσεις “Μα δε με βλέπατε τόσο καιρό; Δεν με βλέπατε άραγε που υπέφερα;”
Κι εκείνοι θα στεναχωρηθούν από τα νέα που τους μοίρασες και θα τα εκλάβουν ως ένα πρόβλημα, κάτι που δεν είναι φυσιολογικό, κάτι που για να το έχεις εκφράσεις πρέπει να έφτασες στο μη περαιτέρω. Μια ανωμαλία της καθημερινότητας, αυτό θα είναι, μιας και ποτέ άλλοτε δεν έδειξες τίποτα το διαφορετικό.
Και το πρόβλημα, σκέφτεσαι, θα γίνει δικό τους, πώς νιώθουν για την δική σου δυστυχία, πώς αυτοί μπορούν άραγε να το διαχειριστούν, πώς αυτοί μπορούν να σε βοηθήσουν να το λύσεις.
Λες και δεν είχες ήδη αρκετά προβλήματα. Λες και δεν ζύγιζε η καθημερινότητα εκατό κιλά κρεμάμενη από πάνω σου, έτοιμη να σε πλακώσει ανά πάσα στιγμή, η όλο δικιά σου δαμόκλειος σπάθη.
Και ποιος θα έχει δίκιο μετά, μου λες;
Εσύ καλά τα λες, οι σχέσεις θέλουν ενσυναίσθηση και νοιάξιμο και φροντίδα. Μα τούτα δεν είναι έμφυτα σε όλους, ούτε εύκολα στην πράξη.
Κι εσύ – πάνω απ’ όλα και πέρα απ’ όλους – έχεις την υποχρέωση να επικοινωνήσεις το μέσα σου.
Γιατί το μέσα σου το γνωρίζεις μόνο εσύ. Οι άλλοι είναι απλά περαστικοί από τούτη την περιοχή.
Δεν είναι εύκολο πράγμα η ειλικρίνεια. Και σίγουρα δεν είναι εύκολο να μοιραστείς την την πραγματικότητά σου, απογυμνωμένη από ψέματα και υπεκφυγές. Είναι άκρως προσωπική, δε νομίζετε;
