Γράφει η Ελένη Κασιμάτη
Όχι το πρώτο. Εκείνο το βιαστικό, το φορτισμένο, το σχεδόν ασυνείδητο που ξεφεύγει στα χείλη πριν καν προλάβεις να το επεξεργαστείς. Αλλά το σίγουρο. Αυτό που έχει περάσει από φωτιά και έχει αντέξει.
Σου κρατώ φυλαγμένο ένα «σ’ αγαπώ» που δεν λέγεται στα πεταχτά, ούτε για να γεμίσει κενά. Δεν το πετάω για να σε κρατήσω, ούτε για να ακούσω κάτι πίσω. Δεν το χρειάζομαι σαν επιβεβαίωση.
Το έχω για σένα.
Το έχω κρυμμένο μέσα στις σιωπές που ξέρουν περισσότερα από τα λόγια. Στα βλέμματα που κρατάνε λίγο παραπάνω απ’ όσο πρέπει. Στις στιγμές που δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα, γιατί έχουμε ήδη καταλάβει.
Το κρατάω για τη μέρα που θα ξέρω πως δεν είναι απλά ένα συναίσθημα, αλλά μια απόφαση. Ότι δεν είναι απλά η χημεία, το πάθος, η ένταση. Αλλά η σιγουριά ότι θέλω να είμαι εδώ.
Γιατί το «σ’ αγαπώ» δεν είναι λέξη. Είναι στάση. Είναι το πώς σε κοιτάω όταν δεν με βλέπεις. Το πώς σε αγγίζω όταν δεν το περιμένεις. Το πώς μένω, ακόμα κι όταν όλα μέσα μου φωνάζουν να φύγω.
Κι αν δεν στο έχω πει ακόμα, δεν είναι γιατί φοβάμαι. Είναι γιατί ξέρω ότι το «σ’ αγαπώ» δεν πρέπει να είναι βιαστικό, δεν πρέπει να είναι φτηνό, δεν πρέπει να είναι τυχαίο.
Όταν στο πω, να είσαι σίγουρος.
Θα είναι δικό σου. Θα είναι αληθινό. Θα είναι για πάντα.