Γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος
Αμέτρητοι περιορισμοί με κρατούν αιχμάλωτο.
Έχω τόσα να πω να κάνω, να νιώσω αλλά …..
Όσο κι αν περπάτησα τους τοίχους της φυλακής μου δεν κατάφερα να συναντήσω, τα όνειρα μου.
Θαρρείς και η ελευθερία προνόμιο για όσους δεν αναζητούν τον εαυτό τους, αυτά που γουστάρουν.
Αυτά που επιθυμούν διακαώς.
Για όσους αρκούνται στο να ανασαίνουν, έχοντας μόνο μια ταυτότητα.
Ένα όνομα ένα αριθμό.
Δεν θέλω να ανήκω στα σύμβολα.
Κρατούμενος στο άβατο των στοχασμών, από ένα απροσπέλαστο συναίσθημα, παρακαλώ για την διαφυγή μου.
Να φύγω τόσο μακριά που να νιώσω ελεύθερος.
Και ζωντανός και ελεύθερος.
Όμως γνωρίζω πως η ελευθερία βρίσκεται σε μια κόλλα χαρτί, που καλούμαι να συμπληρώσω την αποφυλάκιση μου.
Κοίτα με.
Και όσο το βλέμμα σου καρφώνεται ειρωνικά πάνω μου, εγώ ήδη ταξιδεύω.
