Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Αν έλειπε η λέξη “απωθημένο” από τη ζωή μας, ίσως να είχαμε λιγότερα βάρη και περισσότερες ιστορίες. Λιγότερα φαντάσματα και περισσότερες ουλές με υπόσταση. Ίσως να ήμασταν λίγο πιο αληθινοί και λίγο πιο γεμάτοι. Ίσως να μην είχαμε να λέμε για όλα εκείνα που δεν κάναμε,
και να μιλούσαμε επιτέλους για όσα ζήσαμε, όπως τα ζήσαμε.
Γιατί το απωθημένο δεν είναι μόνο ο έρωτας που δεν έζησες. Είναι το “δεν τόλμησα”. Είναι η καριέρα που δεν διεκδίκησες, το “ναι” που κατάπιες και το “όχι” που δεν είπες ποτέ. Είναι το ταξίδι που δεν ξεκίνησες, η ευκαιρία που άφησες να χαθεί γιατί φοβήθηκες να τη χαλάσεις. Είναι κάθε φορά που έβραζες από μέσα σου κι έλεγες “δεν πειράζει”. Είναι κάθε “μπορεί” που σιώπησες για να μη γίνει “ποτέ”.
Και μεγαλώνει. Στην αρχή σαν κάτι μικρό, κάτι εύκολο να το καταπιείς. Αλλά δεν χωνεύεται. Γίνεται φάντασμα, σε κοιτάει από απέναντι, σε στοιχειώνει στα βράδια σου, σε διακόπτει στη μέση της μέρας όταν όλα μοιάζουν ήσυχα. Είναι εκεί, και κάθε τόσο σου θυμίζει ότι δεν το έζησες. Ότι δεν πήγες. Ότι δεν είπες. Ότι φοβήθηκες.
Και κάπως έτσι γερνάς με τη φράση «αν είχα…». Με στόματα γεμάτα “ίσως” και “κάποτε”, και καρδιές αδειανές από παρόν.
Αν δεν υπήρχε η λέξη “απωθημένο”, ίσως να κάναμε πιο πολλά λάθη. Αλλά θα ήταν δικά μας. Θα ήταν λερωμένα, θορυβώδη, ζωντανά.
Όχι σιωπηλά και άψυχα, θαμμένα κάτω από το “φοβήθηκα”.
Γιατί το απωθημένο δεν είναι ρομαντικό, δεν είναι γενναίο, δεν έχει καμία αυτοθυσία. Είναι αυτοπροδοσία. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο ακριβό απ’ αυτό.
