Γράφει η Φανή Θεοδώρου
Δεν θέλω μισές στιγμές. Δεν θέλω “ίσως”, “κάποτε” ή “θα δούμε”. Θέλω τώρα. Θέλω το εδώ και το μαζί. Θέλω αυτό που φοβάσαι να ζήσεις, που προσπαθείς να κρατήσεις σε απόσταση. Θέλω εμάς, χωρίς περιορισμούς, χωρίς δικαιολογίες.
Σε προκαλώ. Έλα να το ζήσουμε! Όχι να το αναλύσουμε, όχι να το κρύψουμε πίσω από λογικές. Να το νιώσουμε. Να το αφήσουμε να μας κυριεύσει. Να παραδοθούμε στη δίνη του χωρίς να μετράμε το κόστος. Γιατί αυτό είναι ο έρωτας: ένα άλμα στο κενό που κάνει την καρδιά σου να χτυπάει τόσο δυνατά που ξεχνάς τα πάντα.
Φοβάσαι; Καταλαβαίνω.
Ο έρωτας είναι τρομακτικός. Δεν σου δίνει καμία εγγύηση. Σου ζητάει να ρισκάρεις, να αφήσεις πίσω τις ασφάλειες και τους φόβους σου. Αλλά, πίστεψέ με, είναι καλύτερα να πέσεις με φόρα μέσα του, παρά να μείνεις έξω και να αναρωτιέσαι τι θα γινόταν αν…
Δεν υπάρχει χρόνος για δειλία.
Η ζωή δεν περιμένει. Ούτε ο έρωτας. Αν δεν τολμήσεις τώρα, ίσως να μην υπάρξει άλλη ευκαιρία. Και εγώ δεν μπορώ να μείνω να περιμένω για πάντα. Είμαι εδώ, έτοιμη να σου δώσω ό,τι έχω. Τολμάς να το πάρεις; Ή θα μείνεις στην ασφάλεια της απόστασης;
Σε προκαλώ να αφήσεις τον έλεγχο.
Να μην σκέφτεσαι το «μετά». Να μην αναρωτιέσαι αν θα πονέσεις. Θα πονέσεις. Έτσι είναι ο έρωτας. Αλλά θα ζήσεις. Θα νιώσεις κάθε κύτταρό σου ζωντανό. Και αυτό, πίστεψέ με, αξίζει κάθε πιθανή πτώση.
Έλα να το ζήσουμε.
Έλα να γελάσουμε, να κλάψουμε, να μαλώσουμε, να αγαπηθούμε. Έλα να δώσουμε όλο μας το είναι, χωρίς να κρατήσουμε τίποτα πίσω. Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ζεις. Όχι στα «λίγο», αλλά στα «όλα».
Σε προκαλώ. Σε εμένα, σε εμάς, σε αυτό που μπορεί να γίνει το πιο όμορφο ταξίδι της ζωής σου. Αρκεί να τολμήσεις. Τι λες; Θα έρθεις;
#Τα Σαββατοκύριακα, ανήκουν στο Writing Lab. Στις ομάδες “βιωματικής” γραφής, εκεί που κάνουμε τις σκέψεις συναίσθημα και το συναίσθημα, λέξεις!