Σε θυμάμαι να γελάς..

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου

Πάνε χρόνια που λείπεις και μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουν αλλάξει τόσα. Κάποια θα τα έβρισκες αστεία, άλλα πάλι ίσως σε ενοχλούσαν, μα λίγη σημασία έχουν αυτά.
Πάνε χρόνια που λείπεις και μου λείπεις, οι μέρες κυλάνε, τα χρόνια περνάνε και πιάνω τον εαυτό μου να μην σε θυμάται όσο συχνά θα ήθελα.
Πιάνω τον εαυτό μου να σε θυμάται σε στιγμές δίχως νόημα και ασυναίσθητα το βλέμμα μου στρέφεται στο ταβάνι, τον ουρανό, σε ότι βρίσκεται πάνω από το κεφάλι μου εν πάση περιπτώσει.
Και σου χαμογελάω, δειλά, αμυδρά καθώς ξέρω πως το πιο πιθανό είναι να μην μπορείς να με δεις και ενοχλούμαι και θυμώνω που δεν μπορείς να με δεις και δεν μπορώ να σε δω πια. Και κάθε φορά σου λέω πόσο σ’ αγαπάω και πόσο μου λείπεις.
Και κάθε φορά σου λέω πως γελάω, πολύ και δυνατά, σε κάθε ευκαιρία. Και δειλά μέσα μου σε ρωτάω, θυμάσαι ακόμα ότι γελάω και αμέσως τα μάτια μου υγραίνονται γιατί ξέρω πως μόνο εγώ θυμάμαι, σε θυμάμαι να γελάς και όσο σε θυμάμαι τόσο περισσότερο γελάω κι ας τρέχουν από τα μάτια μου ποτάμια ολόκληρα.
Πιάνω τον εαυτό μου να μην σε θυμάται όσο συχνά θα ήθελα, μα είσαι πάντα εδώ.