Σε αναζήτησα, σε βρήκα. Τώρα άφησε με να έρθω μαζί σου…

Γράφει η Κέλλυ Μπόζα.

Το ξερω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα.
Μονάχος στην δόξα και στον θάνατο.
Το ξέρω.Το δοκίμασα, δεν ωφελεί.
Άφησε μου να ρθω μαζί σου.

Γιάννης Ρίτσος, “Η σονάτα του σεληνόφωτος”

Απο τότε που διάβασα για πρώτη φορά αυτό το κείμενο, σχολείο ακόμη, οι στίχοι καρφωθηκαν στο μυαλό μου και κλωθογυρίζουν συνέχεια μέσα στα χρόνια.

Δεν ξέρω τι μου κέντρισε το ενδιαφέρον.
Η μελαγχολία πίσω απ’ τις λέξεις;
Η στυγνή πραγματικότητα;

Λένε ότι η χειρότερη μοναξιά είναι αυτή που νιώθεις μέσα στο πλήθος.
Μοναξιά όταν πραγματικά δεν είσαι μόνος.
Μελαγχολία ενώ γύρω σου υπάρχουν χαμόγελα, έστω καλπικα.
Γιατί άλλο μοναξιά και άλλο μοναχικότητα.

Κάποιοι αναζητούν το άλλο τους μισό. Μα γιατί;

Δεν πιστεύω ότι έχουμε άλλο μισό όσο αθεράπευτα ρομαντική κι αν είμαι.

Είμαστε ολόκληροι.
Συντροφικοτητα από ζητούμε .
Έναν άνθρωπο να μοιραστούμε το πάθος, τα όνειρα μας, τη ζωή μας, τα σ’αγαπώ μας.

Μόνοι μας γεννιόμαστε, μόνοι μας πεθαίνουμε. Και στο ενδιάμεσο αναζητούμε έναν έρωτα, μια αγκαλιά που να χωράμε,  μια παρηγοριά στα δύσκολα μας, ένα χαμόγελο να καθρεφτίζει τη χαρά μας.

Και εκεί που αρκετοί έρωτες πέρασαν απ’ τη ζωή σου, αρκετά καρδιοχτύπια έκαψαν τα σωθικά σου, αρκετά δάκρυα χύθηκαν για πολλά υποσχόμενους υποτιθέμενους εραστές…
Εκεί είναι που πια αναζητάς Εκείνον.

Εκείνον τον έναν που θα του αφιερώσεις τους στίχους του Ρίτσου. Που θα του πεις: “Άφησε με να έρθω μαζί σου”.
Όχι γιατί γατζώθηκες από φόβο πάνω του.
Όχι γιατί συμβιβάστηκες με κάτι μέτριο, αλλά γιατί συνειδητοποίησες πως σημαντικό είναι να υπάρχει αγάπη και επικοινωνία σε ένα ζευγάρι.

Συνοδοιπόρος και ήρωας σου.
Αν θες βάφτισε τον “μισό” σου.
Ή απλά κομμάτι του ολόκληρου εαυτού σου. 

LoveLetters