Γράφει η Ελένη Κασιμάτη
Δεν ήταν εύκολο να ξεχωρίσεις. Να γίνεις η εξαίρεση σε έναν κόσμο γεμάτο από ίδιους ανθρώπους, ίδιες κουβέντες, ίδιες υποσχέσεις. Και όμως, τα κατάφερες. Σε έναν κόσμο που χάνεται μέσα στη φασαρία, κατάφερες να γίνεις η σιωπή που με ηρεμεί.
Δεν ξέρω πώς το έκανες. Ήσουν εκεί όταν κανείς δεν ήξερε πού βρισκόμουν. Άκουγες όταν οι άλλοι μιλούσαν ακατάπαυστα. Με κοίταξες στα μάτια και είδες όσα οι υπόλοιποι δεν τόλμησαν ποτέ να δουν. Όχι μόνο την εικόνα που δείχνω στον κόσμο, αλλά τις ρωγμές μου, τις αλήθειες μου, αυτά που δεν λέω ούτε στον εαυτό μου.
Ίσως αυτό είναι το πιο σπάνιο σε εσένα. Δεν προσπαθείς να γίνεις κάτι που δεν είσαι. Δεν υπόσχεσαι παραπάνω απ’ όσα μπορείς να δώσεις. Δεν λες τα μεγάλα λόγια που τόσο εύκολα ξεφουρνίζουν οι άλλοι. Είσαι εκεί, με τον τρόπο σου, και αυτό είναι αρκετό.
Μέσα στους πολλούς που περνούν και φεύγουν, που λένε και ξελένε, που εμφανίζονται μόνο όταν τους βολεύει, εσύ ήσουν ο ένας που έμεινε. Αυτός που έδειξε ότι η παρουσία μπορεί να πει περισσότερα από χίλιες λέξεις.
Αλήθεια, πώς το έκανες; Πώς κατάφερες να γίνεις ένας, μέσα στους πολλούς; Μάλλον γιατί δεν προσποιήθηκες ποτέ ότι είσαι κάτι άλλο. Δεν προσπάθησες να εντυπωσιάσεις, να κερδίσεις εύκολα τον θαυμασμό. Απλώς ήσουν εσύ. Και αυτό ήταν αρκετό για να γίνεις αυτός που δεν ξεχνιέται, αυτός που ξεχωρίζει.
Είναι παράξενο. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να το εξηγήσω. Αλλά ξέρω πως, μέσα στους πολλούς που απλώς περνούν, εσύ θα είσαι πάντα ο ένας που μένει.
