Πως αξίζει να ερωτεύεται κανείς μετά τα 50;
Γράφει η Katmilamila
Τα καλά νέα είναι πως δεν κοιμάμαι σε διπλό κρεβάτι με γάτα! Τα κακά είναι πως -συχνά- κοιμάμαι με το iPad, το laptop, το δαιμονισμένο iphone στη θέση που θεωρητικά θα κοιμόταν Εκείνος.
Όμως, όπως, έμαθα, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ποιος μου το έμαθε; Η ίδια μου η ζωή, η ηλικία μου, ή αυτό που άλλοι το ονομάζουν Εμπειρία κι εγώ Συχνές Μετωπικές με την Πραγματικότητα Χωρίς Αirbag.
Αυτό είναι ένα post για τον Έρωτα. Όμως, δεν θα σου μιλήσω για καρδούλες, σοκολατάκια κι ανθοδέσμες, ούτε για όρκους αιώνιας πίστης και δηλώσεις λιγωμένου έρωτα κάτω από το φως της Πανσελήνου. Θα σου μιλήσω για την ωμότητα που έχει η κηδεία κάθε τελειωμένου έρωτα αλλά και για την ορμή, την αγριότητα που έχει η υπόσχεση κάθε καινούργιου. Αυτού που σε παίρνει και σε σηκώνει, δηλαδή..
Κοίτα: Καθαρά και ξάστερα. Ήμουν αλκοολική του έρωτα. Ερωτευόμουν και το πέταγμα μιας αρσενικής μύγας. Ακαριαία, Απόλυτα και Βασανιστικά. Αυτό δεν σημαίνει πως μου κρατούσε πολύ αλλά όσο κρατούσε ήταν Κόλαση και Παράδεισος εντός μου. Οι θεωρίες μου άλλωστε για το πώς πρέπει να ερωτεύεσαι με έχουν -πολλάκις κι ανεπανόρθωτα- εκθέσει μέσα από τα κείμενά μου.
Κάποια στιγμή, όμως, μάλλον ήρθε η κόπωση. Όχι η σωματική, η συναισθηματική…Η οποία με τη σειρά της γέννησε την απορία: Πώς αξίζει να ερωτεύεται κανείς μετά τα 50;
Εκεί,γύρω στα βαθιά 45-50, είναι η ηλικία που δεν θέλεις να μάθει κανείς αν ξυπνάς μες στη νύχτα κι αναρωτιέσαι:Aν αυτό ήταν εφιάλτης ή μήπως ήταν η ζωή σου; Αν υπογραμμίζεις με μολύβι φράσεις στο βιβλίο που διαβάζεις…Αν βουρκώνεις χωρίς λόγο…Kι είναι και η πρώτη φορά που νιώθεις ουσιαστικά μόνος… Είναι η στιγμή -η ηλικία-που το ξέρεις πια πως δεν μπορείς πλέον να γυρίσεις πίσω στο παιδικό σου δωμάτιο…
Αυτά σκέφτομαι και έχω ημικρανία. Ο έρωτας πάντα θα σου αλλοιώνει τις αντιδράσεις, τη συμπεριφορά, τον χαρακτήρα. Αλλιώς δε λέει. Κι αυτό είναι μάλλον που απειλεί τη συγκροτημένη σκέψη, τη δομημένη ζωή και την πολύπλοκη καρδιά των 50 και… Που μυαλά τώρα για ξεσηκώματα; Έχουμε δουλειές, έχουμε υποχρεώσεις, έχουμε σκοτούρες, έχουμε και Κρίση Μέσης Ηλικίας….Τέλος! Εγώ δεν ξαναερωτεύομαι… Εγώ με αυτά έχω ξεμπερδέψει. Έχω τελειώσει!. Θέλω μια συναισθηματική σύμβαση του τύπου το Ασπρο- Άσπρο και το Μαύρο- Μαύρο.
Όμως, όλα τα ΠΟΤΕ και όλα τα κατηγορηματικά ΟΧΙ της ζωής μου τα έχω λουστεί και μάλιστα τρία χέρια και με μάσκα μαλλιών από πάνω. Πάντα το ξέρεις αυτό που θα σου συμβεί.Εξάλλου σε αυτή την ηλικία ο καθένας έχει ήδη συλλαβίσει την ερωτική αλφάβητο που του αξίζει. Το ξέρω και το ξέρεις. Πάντα το ξέρεις. Κανείς δεν κατέβηκε από τα δέντρα…Κι ας σε τραβάει σαν το μπλε φως του κρεοπωλείου τις μύγες. Περί παγίδας πρόκειται. Το υπεροχότερο, όμως, είναι πως δεν σου καίγεται καρφί…Γιατί, είσαι ερωτευμένος/η. Χωρίς όρια, χωρίς συμβάσεις, χωρίς εγγυήσεις.
Τη στιγμή που ο έρωτας θα ρίξει δυνατή κλωτσιά στην πόρτα σου και θα μπουκάρει με το έτσι θέλω στη ζωή σου πάνε περίπατο η συνείδηση, οι τακτικές και όλες οι ψύχραιμες αναλύσεις σου. Χάνεις το σύμπαν και το μόνο που στο τέλος κάνεις είναι να τρίβεις μεταξύ τους τις ιδρωμένες σου παλάμες.
Ξέρεις πως ΑΝ, το τονίζω, ΑΝ σου κάτσει και δαγκώσεις τη λαμαρίνα μετά το Φθινόπωρο της ζωής σου την έχεις βάψει.Σε αυτές τις δεκαετίες ο έρωτας, γίνεται θανατηφόρο καύσιμο που βάζει φωτιά σ΄όλα τα σκουπίδια εντός σου! Τα εγκαύματα πάντως είναι βέβαιο πως δεν θα τα γλυτώσεις.
Επίσης- για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα-ποτέ δεν είσαι προετοιμασμένος για την σύγκρουση με την καρδιά σου. Φαντάσου να οδηγείς, αμέριμνος στας εξοχάς το σαραβαλάκι σου, ακούγοντας ρομαντικές μπαλάντες και να πέσεις σε δρόμο με λάδια. Δεν τη γλυτώνεις με τη καμία. ‘Εφυγες στα λιβάδια…
Θεωρώ τον Έρωτα την μεγαλύτερη «ζαβολιά» του κόσμου και συχνά μου αρέσει να πίνω τη σαμπάνια κατευθείαν απ το μπουκάλι. Ερωτεύομαι τους φαινομενικά ασύμβατους και διαθέτω ένα ανώτερο ΕΓΩ που πάντα μου φέρvει τις σωστές αντιρρήσεις. Ποιός νοιάζεται , όμως; Έρωτα, για πρωινό σε έχω. Να ξυπνάω δίπλα σου ή να ζω μέσα σου; That’s the question!
Έχω το συναίσθημα για απόλυτο GPS μου. Δεν μου έχει βγει πάντα σε καλό αλλά πίστεψέ με δεν ανταλλάσσω ούτε ένα καρδιοχτύπι μου, ούτε ένα ξενύχτι μου- ακόμη κι αυτά που έσβησαν άδοξα σαν Κινέζικα Πυροτεχνήματα από είδη Κιγκαλερίας- με όλη τη συζυγική παντόφλα- συμβατική σιγουριά αν προτιμάς- του κόσμου. Άλλωστε, δεν έχω παντόφλες. Κυκλοφορώ συνήθως ξυπόλητη.
Μισώ πυτζάμες και νυχτικά. Όποια, όμως, έχει μάθει να περπατάει ξυπόλητη και μετά ανεβάζει και τα πόδια οκλαδόν σε φιλόξενους καναπέδες δε συμβιβάζεται με Τίποτα Λιγότερο από τα Όλα! Για όσο. Γιατί οι μεγάλες έρωτες ούτε νυφικό φοράνε, ούτε γραμμές στον τοίχο της ζωής τραβάνε… Για όσο,μεν, με τα απόλυτα δυνατά χαρακτηριστικά της αλλοπρόσαλλης κι απολύτως εξατομικευμένης wish list σου, δε.
Ο έρωτας μετά τα 50 οφείλει να έχει εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα. Ή όλα ή τίποτα. Να έχεις κάτι να θυμάσαι στη δύση σου και να σκουπίζεις με λιγωμένα δάκρυα τη συγκίνηση…