Πού πήγε το συναίσθημα;

Γράφει η Αγάπη Μποστανίτη.

Ξεκινάς όλο ζωντάνια και διάθεση βάζεις τέρμα μουσική στο ραδιόφωνο και μπαίνεις για μπάνιο , έτοιμη πια με ένα μεγάλο χαμόγελο πηγαίνεις στο ραντεβού με το παιδί που βγαίνεις αυτή τη περίοδο και όλα πιστεύεις πως εξελίσσονται όμορφα για την αφετηρία μιας σχέσης(σας αφήνω να γελάσετε με τη ψυχή σας). Στο τέλος της βραδιάς λοιπόν : «Είσαι πολύ καλή, είσαι αυτό που θα ήθελαν όλοι, αλλά τώρα δεν νομίζω ότι μπορώ να κάνω σχέση».

Ταραταταν! Καλά εντάξει δεν υπάρχει λόγος για πανικό, εξαρτάται το πρίσμα που το βλέπει κανείς το θέμα της σχέσης , ανάλογα τη πλευρά που υποστηρίζει υπάρχουν και οι «θα ζήσω ελεύθερη και ωραία» υπάρχουν και οι «που πήγε το συναίσθημα;».

Εγώ είμαι μάλλον λίγο και από τα δύο, αλλά ειλικρινά τώρα, που πήγε το συναίσθημα;
Γιατί να μην θέλουμε μια σχέση;
Φοβόμαστε τη δέσμευση; (εννοείται, μην το ρωτάς καν) μα πώς να μην θέλεις να έχεις ένα άτομο να ξέρεις ότι τώρα που εσύ διαβάζεις το βιβλίο σου εκείνου ο νους σε έχει ξεντύσει; Δεν θες να έχεις κάποιον για τον οποίο θα σου κόβεται η ανάσα κάθε φορά που θα τον βλέπεις, θα σε αγγίζει ,θα παίζει με τα μαλλιά σου ή θα τον απολαμβάνεις την ώρα που θα σου φτιάχνει καφέ; (το δε τελευταίο για μένα άκρως ερωτικό, αλλά μόνο όσοι έχετε θέμα με το καφέ ταυτίζεστε).
Μην ξεχάσω φυσικά, όχι την καθημερινή σχεδόν απόλαυση του όχι μόνο βραδινού αλλά και του καυτού αναζωογονητικού πρωινού σεξ;

Hello there, υπάρχει κάποιος που δεν απάντησε ναι με το μυαλό όσο το διάβαζε;

Εδώ σε θέλω, ναι υπάρχει δυστυχώς ή ευτυχώς και θα σου πω και τα γιατί ένα ένα, άλλωστε δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για σχέση και μιλάω ως παθών.

Το παραπάνω ραντεβού φυσικά που περιέγραψα δεν ήταν και το μόνο .Πολλά άκυρα ραντεβού που αν μη τι άλλο φορτωνόσουνα με υπομονή για να περάσει η ώρα ή φώναζες κρυφά στο σερβιτόρο , βάλε και λίγο κονιάκ στο καφέ μου.
Οπότε, καθώς η διαδικασία των ραντεβού απαιτεί μια μορφή συναισθηματικής και φυσικά πνευματικής επένδυσης, ξέρω ο έρωτας δεν είναι business, αλλά παραδεχτείτε το τον εαυτό σας κάνετε promote το χαρακτήρα σας, καταλήγουμε να πούμε πως ή θα βγαίνουμε κατευθείαν μετά το τρίτο ραντεβού ή η αυλαία έπεσε.

Ο θίασος δεν ξέρουμε πότε θα ξανά ανοίξει ……

Και μιλώντας για θίασο, για ανέβει ένα έργο απαραίτητα είναι τα λεφτά.
Έχει captain America δεν θα πάμε σινεμά να το δούμε; (Λία σε εσένα μιλάω).
Πείνασα, λέω να τσιμπήσουμε κανένα burger στο brothers in law , τι λες να πάμε Χαλκιδική αυτό το τριήμερο; Βαφτίζει ο κολλητός του χρειάζομαι καινούργια παπούτσια.
Νύχτα εξαφανίστηκαν και οι δε κοπέλες και οι δε άντρες που με το μισθό του 2016 ούτε το Amber alert δε τους έψαξε.

Ξυπνάς το πρωί, παραγγέλνεις μπουγάτσα και καφέ και δε σηκώνεσαι από το κρεβάτι πάρα μόνο για να σηκώσεις κανένα παντζούρι μπας και ανοίξει το βλέφαρο; Εκεί στο σπιτάκι μου, μόλις πεινάσω ντελίβερι στο αγαπητό φαγάδικο στη γειτονιά και ξανά play στο τρίτο κύκλο του “The House of Cards”. Δε νομίζω να έχει κανείς όρεξη να σου χαλάσουν την καθημερινότητα σου;
Nα παρέμβει στις συνήθειες σου;

Τσουκ ! Δε Νομίζω Τάκη ! Η πλειοψηφία τουλάχιστον… σα το Brexit στην Αγγλία, δε σας αντέχω άλλο…

Καλώ το ξόρκι του προστάτη λοιπόν σα το Harry potter και δηλώνω πως παρόλο που μπορεί κάθε βράδυ να σκέφτομαι κάποιον και να λιώνω για ένα «κατέβα είμαι από κάτω» αλλά και πάλι δεν είμαι σε φάση να κάνω σχέση.
Μην τους παρεξηγείτε οι λόγοι τους είναι αληθινοί και έχουν μια δόση ρεαλισμού.

So αφήστε τα μούτρα και πάτε παρακάτω, υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια και που ξες μπορεί να ‘ναι Valencia εκείνα…

LoveLetters