Γράφει η Μαρία Αλεξίου
Σε έναν κόσμο άπιστο και άνιωθο, είναι δύσκολο να κρατήσεις πίστη. Γύρω σου βλέπεις ανθρώπους να αγαπούν από συνήθεια, να φεύγουν χωρίς μάχη, να ζουν σχέσεις χωρίς ψυχή. Όλα γίνονται γρήγορα, επιφανειακά, σαν να μην υπάρχει χρόνος για κάτι πιο βαθύ. Και κάπου εκεί, εσύ επιλέγεις να πιστέψεις.
Πίστη στον έρωτα. Όχι στον εύκολο, τον «βολικό». Αλλά στον έρωτα που σου ανατρέπει τον κόσμο. Στον έρωτα που σου καίει το στήθος, που κάνει την καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή, που σε αλλάζει. Γιατί ξέρεις πως, ακόμα κι αν όλα γύρω σου μοιάζουν ψεύτικα, ο έρωτας μπορεί να είναι αληθινός.
Είναι ρίσκο, το ξέρω. Είναι σαν να παίζεις πόκερ με όλες τις μάρκες σου στο τραπέζι. Ίσως χάσεις, ίσως πονέσεις, αλλά έτσι παίζεται το παιχνίδι. Γιατί αν δεν ρισκάρεις, τι μένει; Μια ζωή ασφαλής, ναι, αλλά άδεια. Μια ζωή γεμάτη «σχεδόν», χωρίς τη φωτιά που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός.
Και σε αυτόν τον κόσμο, που όλοι φοβούνται να δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό, να πληγωθούν, να παραδοθούν, εσύ αποφασίζεις να σταθείς διαφορετικά. Δεν είναι αδυναμία να πιστεύεις στον έρωτα. Είναι δύναμη. Είναι η επιλογή να παλεύεις για κάτι που σε κάνει να ονειρεύεσαι. Να φωνάζεις, να γελάς, να κλαις, αλλά να νιώθεις.
Μπορεί να σε κοροϊδέψουν. Να σου πουν πως είσαι αφελής, πως η πίστη σου δεν έχει θέση εδώ. Μα εσύ θα συνεχίσεις. Γιατί ξέρεις πως ο έρωτας, όταν είναι αληθινός, είναι το πιο δυνατό πράγμα που υπάρχει. Είναι αυτό που σε κάνει να σηκώνεσαι όταν όλα γύρω σου καταρρέουν.
Σε έναν κόσμο άπιστο και άνιωθο, να έχεις πίστη στον έρωτα είναι επανάσταση. Κι αν είναι να χάσεις, ας χάσεις ένδοξα. Γιατί ο έρωτας που αξίζει, είναι αυτός που δίνεις όλο σου το είναι, χωρίς να κρατάς τίποτα πίσω.