Πες μου, πότε θα έρθει η Ανοιξη;

Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου

Χαμένη!
Έδω και πολύ καιρό νιώθω έτσι…
Πηγαινοερχομαι ρομποτοειδως, σαν ένα καλοκουρδισμενο μηχάνημα με φορεμένο εσωτερικό ρολόι-υπολογιστή που εκτελεί οδηγίες. Στην ερώτηση δε του τι κάνω και πως τα περνάω δεν έχω πραγματική απάντηση. Νιώθω ξαφνικά ένα κόμπο στο λαιμό και δεν ξέρω τι να απαντήσω. Το καλά που λέω ακούγεται συνήθως ξερό και χιλιοειπωμενο και πολλές φορές συμπληρωμένο από το ρήμα “προσπαθώ” …
Ένα καλά σκέτο σαν καφές πικρός, χωρίς τίποτε επιπλέον και πολύ εντός του ούτε στο πλην ούτε στο συν του. Πρόσημο στο συναίσθημα που αγγίζει το μηδέν!

Αλήθεια τώρα μόνο εγώ είμαι έτσι;
Μόνο εγώ δυσκολεύομαι να σηκωθώ το πρωί γιατί ο αγώνας φαντάζει άνισος από το ξύπνημα;
Μόνο εγώ ψάχνω να βρω τι νιώθω μέσα μου γιατί βρίσκομαι τώρα εδώ και πιάνω τον εαυτό μου να μη νιώθει σχεδόν τίποτα;
Μόνο εγώ αναπαράγω αυτό το κενό, το ταΐζω με την κάθε μέρα μου και αντί να με τρομάζει έχω λουφάξει σ’ αυτό θεωρώντας το ως και κανονικότατα υπαρκτό και φυσιολογικό;
Μόνο εγώ παρατηρώ τους γύρω μου, φαίνομαι ότι ζω ανάμεσα τους αλλά στην ουσία νιώθω ανύπαρκτη;

Δεν ξέρω ειλικρινά γιατί βρίσκομαι εδώ μαζί σας.
Δεν βρίσκω νόημα πουθενά πραγματικά. Ούτε στο πήγαινε έλα, ούτε σε ότι δρα γύρω μου, μου απευθύνει το λόγο, περιμένει από μένα ή θέλει κάτι να πει και κυρίως να πάρει…

Εσύ αλήθεια, είσαι καλύτερα από μένα;
Αν είσαι πραγματικά κι όχι γιατί έτσι θες να πείσεις εαυτόν κι αλλήλους πες μου που να βρω αιτία κι αφορμή για ζωή περισσότερο ελεύθερη κι απρογραμματιστη, περισσότερο στο θέλω να είμαι κι όχι στο πρέπει να γίνει.
Πες μου σε παρακαλώ πως θα ξυπνήσω ξανά την ανάγκη για χαρά, γι’ απόλαυση, για έρωτα, ανεξάρτητα από το γκρι χειμωνιάτικο καιρό και το πολύ κρύο που κάνει μέσα κι έξω μου.
Πες μου, γιατί είσαι εδώ τώρα και με διαβάζεις.
Πες μου ότι ζεις με τις αισθήσεις σου όλες αναμμένες. Εξήγησε μου τον τρόπο!
Πες μου ότι έχεις λόγο και πετάγεσαι γεμάτος ενέργεια καθε πρωί από το κρεββάτι σου. Απάντησε μου γιατί!
Πες μου, αφού το σκεφτείς καλά και με ησυχία… Σε αγαπάς;
Πες μου, πότε θα έρθει η Ανοιξη;