Γράφει ο Σάκης Χαλβαντζής.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα τον “δήθεν” ερωτισμό της σημερινής ημέρας. Κάθε χρόνο 14 Φλεβάρη, ο έρωτας διεκδικεί ο δικαίωμά του να υπάρχει. Γιατί στις 14 Φλεβάρη χάνεται ανάμεσα στην ξεχειλίζουσα ανθρώπινη βλακεία. Ο έρωτας μαζί με την ανιδιοτελή αγάπη, είναι αυτά που έχουν απομείνει για να μας θυμίζουν την “αγνοσύνη” τούτου του κόσμου.
Δεν είναι καλοσχηματισμένες συνθέσεις λουλουδιών.
Δεν είναι “πλαστικές” πανάκριβες τούρτες σε σχήμα καρδιάς.
Δεν είναι “σέξι/πολλά υποσχόμενα” εσώρουχα μαζί με ακριβά αρώματα.
Δεν είναι καν, (εκ)δηλώσεις αγάπης τη μία από τις 365 ημέρες του χρόνου.
Έρωτας είναι τα ακανόνιστα αγριολούλουδα στην άκρια του δρόμου, που κόπιασες να της μαζέψεις την ημέρα που σ’έδιωξαν από τη δουλειά.
Έρωτας είναι εκείνη η τελευταία γωνίτσα της κρέπας – μερέντα που της προσφέρεις, λερώνοντάς της παράλληλα τη μύτη.
Έρωτας είναι να μείνεις σπίτι της μετά από καταρρακτώδη βροχή. Να αφήσεις στην άκρη την αντρίλα που σε διακατέχει και να φορέσεις τη στεγνή-στενή ροζ πυτζάμα που σου δίνει περιγελώντας σε.
Έρωτας είναι να πάρεις το μικρόφωνο από τον πλανόδιο τραγουδοποιό στα σοκάκια στο Μοναστηράκι και να της φωνάξεις: “Σ’αγαπάαααω. Ναι, εσένα με το τζιν σορτσάκι. Σ’αγαπάω γαμώτο.”
Ο φόβος μη τη χάσεις, είναι έρωτας.
Οι νύχτες που δεν έκλεισες μάτι, χαζεύοντάς τη να κοιμάται, είναι έρωτας.
Το ξενύχτι, στο νοσοκομείο, σφίγγοντάς της το χέρι, είναι έρωτας.
Τα δάκρυα, όλες εκείνες τις φορές που είπες στον εαυτό σου: “οι άνδρες δεν κλαίνε”. Κι εκείνα έρωτας είναι.
Ας τον υπερασπιστούμε κι ας τον προστατέψουμε λοιπόν..