Ο έρωτας, μ’ένα άγγιγμα παραμερίζει όλους τους φόβους σου..

Γράφει η Λέλα Σακήλια

Κάθε νέα αρχή φέρνει μαζί της καινούρια αρώματα. Στην αρχή, έχεις μια αίσθηση καλοκαιρινή, μυρωδιά από γιασεμί και γεύση βατόμουρο στα χείλη. Νιώθεις σαν να πετάς, σαν να χορεύεις ξυπόλητος στην άμμο, σαν να μην σε νοιάζει τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν γύρω σου. Είναι σαν να παίζει μουσική στη μέση του δρόμου μόνο για σένα, σαν να γεύτηκες το πιο όμορφο χαρμάνι…

Σαν τα άστρα ολόκληρου του γαλαξία να συνομώτησαν για να βρεθεί αυτός ο μεγάλος κι ανεκδιήγητος έρωτας στο διάβα σου. Είναι από αυτά τα αισθήματα που δεν μπορείς να τα ελέγξεις, αλλά δεν θέλεις κιόλας! Και γιατί να το κάνεις; Τι πιο υπέροχο απ’ το να περπατάς και να χαμογελάς μόνος σου στον δρόμο γιατί θυμάσαι τι σου είπε χθες, ή να πηγαίνεις να τον συναντήσεις.

Τι πιο μαγικό απ’ το να ξεχειλίζεις από έρωτα, να θες να το φωνάξεις σε όλο τον κόσμο και να μην σε νοιάζει. Γιατί αξίζει τελικά να ζεις για τέτοιες στιγμές που τα μάτια σου γεμίζουν με λάμψη και να το κρύψεις δεν μπορείς…
Έχεις τον φόβο του άγνωστου που σ’ εξιτάρει και σε παραλύει ταυτόχρονα. Λίγο οι πεταλούδες στο στομάχι, λίγο ο ενθουσιασμός, αρκούν για να κάνουν την εμφάνισή τους κι οι προσδοκίες, ναι, αυτές οι άτιμες, οι μεγάλες προσδοκίες.

Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως όσο περισσότερη οξυτοκίνη παράγεις τόσο περισσότερο θολώνει η λογική και η κρίση σου, σε αντίθεση με το φαντασιακό σου πεδίο το οποίο καλπάζει ανεξέλεγκτο. Και κάπως έτσι, καταλήγεις μέσα σε ελάχιστο χρόνο να πλάθεις ιστορίες και στιγμές για τον έρωτα που μπήκε απροσδόκητα στη ζωή σου. Αυτόν που χρόνια περίμενες, μα είχες πάψει πια να περιμένεις. Και τότε, λίγο πριν παραιτηθείς μια για πάντα από την πίστη σου σ’ αυτόν, εμφανίζεται από το πουθενά!

Έρχεται να σου θυμίσει πως υπάρχει και μπορεί να μην έρχεται πάντα την κατάλληλη στιγμή, μπορεί κάποιες φορές να έρθει πολύ αργά ή πολύ νωρίς, αλλά να θυμάσαι ότι θα έρθει!
Θα έρθει και θα σε συνεπάρει, θα σου ζητήσει για άλλη μια φορά ν’ αφεθείς και να χαθείς μαζί του, ν’ αφήσεις πίσω σου ό,τι σε βαραίνει, να πιστέψεις ξανά σ’ αυτόν σαν να μην κουβαλάς καμιά πληγή. Θα σε μεθύσει τόσο που έστω για μια στιγμή θα καταφέρει να σε πείσει πως αυτή τη φορά θα βγεις εσύ αλώβητη απ’ τον έρωτα! Θα έχεις το δικό σου happy end που σου αξίζει, αυτό που τόσα χρόνια περίμενες και φανταζόσουν.

Θα τον πιστέψεις σαν να τον γνωρίζεις για πρώτη φορά, όσο και να μην θες να ξαναπέσεις στην παγίδα. Οι σειρήνες του έρωτα κρύβουν μια αρχέγονη μυστική μελωδία που σε πλανεύει… Σαν αεράκι σου χαϊδεύει απαλά τ’ αυτιά και σου χαρίζει όλες εκείνες τις λέξεις που γύρευες ν’ ακούσεις. Στις ψιθυρίζει τις νύχτες που ζωντανεύουν οι σκιές και τα δαιμόνια ξυπνούν, για να ησυχάζεις!

Κι είναι στις κατάρες του, ξέρεις, να χάνεται σ’ ένα αβέβαιο αύριο που ακόμη δεν φάνηκε. Αυτό είναι που σου διέφυγε! Αυτό είναι που του προσδίδει μια ακατανίκητη αίσθηση αθανασίας. Η δύναμη της στιγμής, ο φόβος του εφήμερου, αυτό το αδιανόητο ερώτημα που σου ξυπνά, για πόσο ακόμα θα μείνει δίπλα σου; Και μετά, πώς θα μπορέσεις να ζήσεις χωρίς αυτόν;

Αυτός μ’ ένα του άγγιγμα θα παραμερίσει τους φόβους σου και θα σου ζητήσει να χορέψεις μαζί του αν αντέχεις! Και εσύ…
Εσύ ξέρεις τι θα κάνεις. Θ’ απλώσεις το χέρι σου ν’ αγγίξεις το δικό του και θα χορέψεις πάνω στα βήματά του μέχρι να ματώσουν τα πόδια σου.
Θα το κάνεις χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτή είναι άλλωστε κι η σαγήνη του έρωτα. Σε προκαλεί σ’ έναν χορό θανάτου που ξέρεις πού σε οδηγεί. Ξέρεις, μα σαν νυχτοπεταλούδα κι εσύ, που έλκεται απ’ τη φλόγα υπνωτισμένη, σηκώνεσαι, τον κοιτάζεις στα μάτια και χορεύεις.
Μέχρι θανάτου, ναι.
Χορεύεις.