Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή.
Τι παράξενη, αλήθεια, που είναι η ζωή!
Τα πάντα ανατρέπονται μέσα σε μια στιγμή. Όλα όσα πάλευες για χρόνια να δημιουργήσεις, γκρεμίζονται μπροστά στα μάτια σου σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα. Κι εκεί που νόμιζες πως έχεις τα πάντα κι είσαι ευτυχισμένη, βρίσκεσαι στο κενό, στο τίποτα, στο μηδέν. Με άδεια αγκαλιά και με καρδιά κομμάτια.
Παύση… Σιωπή… Κι εσύ μαζεύεις το κουράγιο σου και συνεχίζεις τη ζωή σου. Μόνη σου. Γιατί έτσι έμαθες. Στα ζόρια σου να αγωνίζεσαι μονάχη!
Μόνο που, να, φοβάσαι λιγάκι… Είναι σαν κάποιος να πάτησε το pause κι έβαλε τη ζωή σου σε εκκρεμότητα. Σου είναι δύσκολο να διαχειριστείς τον εαυτό σου και τα νέα δεδομένα. Κι έτσι τα θάβεις όλα αυτά κάπου μέσα σου, κρύβεσαι πίσω από την ψεύτικη εικόνα του «όλα καλά» και προσπαθείς να συνεχίσεις σε μια μουντή καθημερινότητα που καθόλου δε σου αρέσει.
Κι εκεί που νιώθεις απέραντη μοναξιά, μια τυχαία συγκυρία φέρνει νέους ανθρώπους στη ζωή σου. Ανθρώπους άγνωστους μέχρι πριν λίγο, χωρίς κοινό παρελθόν. Δεν τους γνωρίζεις, δεν ξέρεις καν την ιστορία τους. Όμως στα μάτια τους διακρίνεις την αλήθεια. Είναι αυτό το βλέμμα το καθάριο του ανθρώπου που δε διστάζει να σε κοιτάξει κατάματα και να σε αφήσει να εισχωρήσεις στην ψυχή του. Είναι αυτή η αύρα που σε τυλίγει και νιώθεις τον πόνο σου να μαλακώνει. Είναι η χροιά της φωνής τους, που σου δείχνει ότι σε νοιάζονται στ’ αλήθεια. Είναι το γέλιο τους, που βγαίνει από μέσα τους. Κι είναι αυτοί οι μέχρι χθες άγνωστοι άνθρωποι, που θα σταθούν δίπλα σου στα δύσκολα. Που σαν σε δουν να πέφτεις, να βουλιάζεις, θα σου απλώσουν το χέρι για να κρατηθείς. Θα είναι δίπλα σου κάθε στιγμή που θα χρειάζεσαι μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο.
Τι παράξενη, αλήθεια, που είναι η ζωή!
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους δεν έχεις ταμπέλα, δεν έχεις ρόλο, δεν έχεις ιδιότητα, δεν έχεις κάποιον άλλον σα σημείο αναφοράς. Είσαι απλά εσύ! Ένας άνθρωπος με παρελθόν που δεν γνωρίζουν, με εμπειρίες για τις οποίες δεν έχουν ιδέα. Και δεν τους νοιάζει… Όχι επειδή αδιαφορούν, ίσα ίσα, ακριβώς επειδή ενδιαφέρονται.
Δε θέλουν να σκαλίσουν τη ζωή σου, δεν προσπαθούν να σε εντυπωσιάσουν με κούφια λόγια κι ανώφελες συμβουλές. Θέλουν απλά να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα. Γιατί ακριβώς επειδή δεν ξέρουν τα γεγονότα, δε στάθηκαν σ’ αυτά αλλά σε σένα. Σε κοίταξαν στα μάτια κι είδαν τα δάκρυα που προσπαθείς να κρύψεις. Αφουγκράστηκαν τη σιωπή σου κι άκουσαν την κραυγή σου για βοήθεια. Στάθηκαν δίπλα σου κι είδαν το θλιμμένο σου χαμόγελο. Ένιωσαν τον πόνο σου, την απελπισία σου, την μοναξιά σου.
Μα δε σε λυπήθηκαν. Γιατί συνάμα είδαν τον αγώνα σου να σταθείς στα πόδια σου, να ξαναπιάσεις τη ζωή σου, να ξαναρχίσεις απ’ το μηδέν. Και σε εκτίμησαν γι’ αυτό. Και απoφάσισαν να σταθούν στο πλάι σου σ’ αυτό τον αγώνα, ήρεμα και διακριτικά, για να σου θυμίζουν ότι δεν είσαι μόνη σου.
Κι όσο εσύ αδειάζεις κι αφήνεις πίσω σου ό,τι σε πόνεσε, εκείνοι στέκουν εκεί και προσπαθούν να διακρίνουν αν είσαι καλά. Δε ρωτάνε, δεν πιέζουν, δεν σχολιάζουν, δεν κρίνουν. Απλά είναι εκεί. Μια ήρεμη δύναμη, έτοιμη να σε κρατήσει σε κάθε παραπάτημα, ένα χέρι έτοιμο να σε πιάσει αν πέσεις, μια αγκαλιά έτοιμη να σε τυλίξει τις στιγμές που δεν αντέχεις άλλο. Ένα χαμόγελο που δεν είναι βιτρίνα, βγαίνει μέσα απ’ την καρδιά τους, είναι το γνήσιο χαμόγελο, που δείχνει ότι χαίρονται που σε βλέπουν.
Κι όλα αυτά χωρίς κουβέντα.
Κι είναι αυτό ακριβώς που σου δίνει ηρεμία. Γιατί η σιωπή σου επιτρέπει να σκεφτείς, να επεξεργαστείς και να αξιολογήσεις τα νέα δεδομένα της ζωής σου. Και να πάρεις τις αποφάσεις σου. Μόνη σου. Στηριγμένη για πρώτη φορά στις δικές σου δυνάμεις και στα δικά σου θέλω.
Κι εσύ αρχίζεις σιγά σιγά να μαζεύεις τα κομμάτια σου και να ξαναφτιάχνεις τον εαυτό σου. Μα δεν αρκείσαι στα παλιά. Αναγνωρίζεις τα λάθη σου, τα αποδέχεσαι και τα αφήνεις στην άκρη. Και ξαναχτίζεις την εικόνα σου απ’ την αρχή. Με ό,τι επέμεινε από το παρελθόν σου και ό,τι καινούριο αξίζει να προσθέσεις στο μέλλον σου. Και ξεκινάς απ’ το μηδέν. Για έναν καινούριο εαυτό. Για μια νέα ζωή.
Και σιγά σιγά συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι πια εκείνη η φοβισμένη ύπαρξη, που έψαχνε κάπου να κρατηθεί. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σε σένα. Και ξέρουν ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Και είναι δίπλα σου σ’ αυτό τον αγώνα έτοιμοι να χαρούν μαζί σου για κάθε μικρή νίκη σου. Κι εσύ πέφτεις στα βαθιά και κολυμπάς. Και μαθαίνεις σιγά σιγά να δαμάζεις τα κύματα. Και ν’ απολαμβάνεις τη διαδρομή. Κι αν κάπου σκοντάφτεις και πέφτεις, τώρα πια ξέρεις ότι μπορείς να ξανασηκωθείς και να συνεχίσεις. Μ’ ένα χαμόγελο, με μια ελπίδα.
Συνειδητοποιείς ότι τους πιο φωτεινούς ανθρώπους τους βρίσκεις να σε περιμένουν στα σκοτάδια σου. Είναι αυτοί που όταν δεν είσαι καλά έρχονται και κάθονται δίπλα σου και δε μιλάνε. Απλά είναι δίπλα σου!
Κι έρχεται κάποτε η στιγμή που τον φόβο τον κοιτάς κατάματα. Γιατί απλά βαρέθηκες να τον αφήνεις να σ’ εξουσιάζει. Και τότε, μόνο τότε συνειδητοποιείς τη δύναμή σου! Γιατί απλά αποφάσισες να τον αντιμετωπίσεις. Και τώρα μπορείς και να τον νικήσεις! Και να πας παρακάτω…
Και τα όνειρά σου μαθαίνεις να τα διεκδικείς. Γιατί τα αξίζεις!
Αρχίζεις να πιστεύεις στον εαυτό σου. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμά σου. Γιατί αν μπορείς να το κάνεις αυτό μπορείς να κάνεις τα πάντα!
Δεν αρκείσαι πια στο «λίγο», στο «περίπου», στο «σχεδόν». Διεκδικείς το «τώρα», το «όλα ή τίποτα», το «πολύ». Κι αρχίζεις σιγά σιγά να χτίζεις ένα καινούριο αύριο, τόσο αληθινό, τόσο υπέροχο, τόσο δικό σου, που σε κάνει να χαμογελάς.
Πετάς μακριά τη μάσκα του «όλα καλά», δεν την χρειάζεσαι πια. Κι αντικρίζεις τον καινούριο σου εαυτό. Και νιώθεις ανακούφιση. Γιατί μπορεί να είσαι ακόμα τρωτή κι ευάλωτη αλλά είσαι αληθινή, είσαι ανθρώπινη, είσαι αυθεντική. Είσαι απλά ΕΣΥ!
Και το χαμόγελό σου είναι το πρώτο αληθινό χαμόγελο μετά από πολύ καιρό. Και σου πάει… Γιατί χαμογελάς από μέσα σου. Και φωτίζεις τα σκοτάδια σου. Κι αυτό το χαμόγελο δεν είναι μόνο δικό σου, είναι και εκείνων των λίγων που τόσο καιρό στάθηκαν δίπλα σου και περίμεναν, κι έβλεπαν την προσπάθειά σου και σε ενθάρρυναν να συνεχίσεις. Και τώρα χαίρονται που τα κατάφερες. Και ακριβώς επειδή έμειναν δίπλα σου στα σκοτάδια σου αξίζει να δουν την αυγή σου!
Μπορεί να έχεις ακόμα πολύ δρόμο μπροστά σου, αλλά τώρα ξέρεις ότι είναι στο χέρι σου να διεκδικήσεις τα όνειρά σου και να τα κερδίσεις. Και να είσαι καλά! Κι όταν εσύ είσαι καλά τότε όλα θα είναι υπέροχα!
LoveLetters
